Financieel adviseur Marty Byrde en zijn vrouw Wendy zijn terug en bevinden zich nog steeds in gevaarlijk vaarwater. Meedogenloze kartels, de federale overheid én rancuneuze vrienden maken seizoen twee spannend zat, maar ook minder gefocust.
'Mensen maken keuzes, Wendy, en keuzes hebben consequenties.' Met dit cliché vat Marty Byrde (Jason Bateman) de situatie waarin hij en zijn vrouw Wendy (Laura Linney) zich bevinden aan het begin van het nieuwe seizoen van Ozark goed samen. Het troosteloze gebied The Ozarks in Missouri, waar zij in de vorige reeks naartoe verhuisden, blijkt nog steeds een poel des verderfs waar iedereen een dubbele agenda lijkt te hebben.
De pragmatische Byrde moet nog steeds tientallen miljoenen witwassen voor het Navarro-kartel - het gevolg van een deal om zijn leven te sparen - en zet zijn plan door om een groot casino te openen. Dat dit niet lukt zonder steekpenningen, chantage en omkoping, mag duidelijk zijn. Binnen een paar afleveringen stapelen de lijken zich alweer op; subtiliteit kan Ozark niet worden verweten. Daarnaast komt de vader van de talentvolle protegé Ruth (Julia Garner) - die op z'n minst een paar vragen heeft voor Marty - weer vrij, blijven de lokale heroïneboeren onvoorspelbaar én stuurt het kartel na het verdwijnen van Del een ijskoude nieuwe toezichthouder (Janet McTeer, eerder op Netflix te bewonderen als moeder van Jessica Jones ).
Ozark voelt in eerste instantie als een mengelmoesje van heel veel andere series. De vergelijking met Breaking Bad is al vaker gemaakt (saaie familieman wordt topcrimineel), de lokale drugshandel vormde ook de spil van Hollands Hoop en het politieke gekonkel doet bij vlagen denken aan House of Cards.
Toch weet producent én regisseur Jason Bateman aan Ozark een aangenaam eigen en grimmige draai te geven, vol onverbloemd geweld, scherpe dialogen en uitmuntende acteurs (Peter Mullan als lokale drugsbaas Snell blijft goud). Het tempo ligt hoog, al missen de eerste afleveringen van het tweede seizoen door de veelvoud aan personages wel focus en raakt het familiedrama wat op de achtergrond. Dat is jammer, want juist de kleine scènes - zoals die waarin de zoon van Marty voor het eerst een hert doodschiet - blijven in hun eenvoud langer hangen dan alle criminele besognes.