Ordeal by Innocence: keurig en smaakvol, maar weinig gedurfd

Dat romancier Agatha Christie , bekend van haar whodunits, nog altijd ongekend populair is in Engeland, bleek het afgelopen voorjaar, toen de driedelige miniserie Ordeal by Innocence in première ging op de BBC. In deze verfilming van het gelijknamige boek uit 1958 bleek een ander personage dan in het bronmateriaal de uiteindelijke dader te zijn, en dat is pure heiligschennis, aldus de beklaagden. Die onwelkome verrassing is wel begrijpelijk: een deel van de bejaarde en bijna-bejaarde kijkers keek naar het verhaal met de vraag hoe scenarist Sarah Phelps de spanning zou opbouwen in de opmaat naar de onthulling van de dader. In plaats daarvan werd er een andere dader ontraadseld.

Als sommige kijkers dat hadden geweten, dan was hun modus operandi volstrekt anders geweest. Dan hadden ze zich voortdurend afgevraagd wie zich weldra zou manifesteren als de moordenaar. Zo is de serie overigens wel gemaakt: het verhaal dat zich afspeelt in 1956 draait om de gebeurtenissen na de moord op Rachel Argyll (Anna Chancellor), een steenrijke filantroop met een tros aan adoptiekinderen. De dienstmeid vindt op een omineuze avond – zo’n schemerige soiree met het geluid van krakende deuren en geschreeuw dat door merg en been gaat – haar meesteres in één van de vertrekken van het grootse landhuis van de familie.

Adoptiezoon Jack (Anthony Boyle) wordt meteen verdacht van de weerzinwekkende daad, en zijn vingerafdruk wordt eveneens aangetroffen. De arme jongen belandt in de gevangenis, waar hij komt te overlijden. Anderhalf jaar later klopt een getuige aan, die beweert dat Jack op de bewuste dag kilometers verderop bij hem in de auto zat. Dit is het startsein voor een naarstig potje Cluedo. De deelnemers zijn onder anderen Leo Argyll (Bill Nighy), de plechtstatige weduwenaar des huizes, Kirsten Lindstrom (Morven Christie) als de ietwat obstinate huishoudster, Leo’s veel jongere verloofde Gwenda Vaughn (Alice Eve) en de andere adoptiekinderen.

Wie met een scherp oog kijkt naar de beraadslagingen, en naar de subtiele handelingen in elke scène, zal al meteen zien hoe scenarist Phelps de twee meest opzichtige verdachten, uit het boek en in de serie, in de kijker speelt. Wat volgt zijn een stroperige drie afleveringen, vol eclatante strijkmuziek en klassenjustitie. Ordeal by Innocence is een typisch BBC-productie: keurig en smaakvol, maar weinig gedurfd. Een (retroactieve) kruising tussen Downton Abbey en Murder, She Wrote. De vraag is hoeveel aandacht Amazon zal genereren met deze miniserie, waarvan het verhaal overigens al meermaals werd verfilmd: de versie uit 1985 was een flop; de versie uit 2007 was een verdeeld succes.