Nobody’s Looking S01E01: futloze Braziliaanse komedie

Uli (Victor Lamoglia) is de eerste nieuwe engel in driehonderd jaar die vanuit de hemel - of een andere utopische plek - op aarde afdaalt. In een loods, ergens in Brazilië, voegt hij zich bij zijn collega-engelen. Van zijn leidinggevende, een nogal nors type, krijgt hij tekst en uitleg over het werk dat hij vanaf nu zal doen: mensen redden van een onaangename dood. De roodharige wezens – uitgedost in wit overhemd, met een kekke rode stropdas – moeten zich wel aan een viertal regels houden. Respecteer je dagtaak; bemoei je niet met andere stervelingen; blijf onzichtbaar; betreedt nimmer het kantoor van de Grote Baas.

Maar Uli ontpopt zich al snel als een dwarse luis in de pels. Want waarom die rode stropdas? Dat bedrijfstenue? De cliënten zien ons toch niet? Het is een valide vraag, waar Uli’s collegae weigeren antwoord op te geven.

Ook vraagt Uli zich af waarom hij andere hulpbehoevenden niet mag helpen. Al op zijn eerste werkdag ziet hij een warmhartige vrouw die een gewonde man helpt op straat. Dus er zijn ook mensen die zich gedragen als engelen? Jawel, en ze zijn niet eens gebonden aan een set van rigide regels. Dat brengt Uli natuurlijk op ludieke ideeën. En in de openingsscène van de pilotaflevering openbaart zich al dat de obstinaatheid van de engel uiteindelijk zal leiden tot wereldlijke wanorde (lees: allerlei gekkigheden, in alle uithoeken van de planeet).

Van orde komt chaos, zo lijkt de ironische boodschap in Nobody’s Looking. Want misschien is chaos, na tijden van orde, wel broodnodig. En van een beetje dwarsheid wordt niemand onwel.

Maar eerst ontfermt Uli zich – begeleid door mentoren – over minder belangwekkende mensen. Zoals een puber die niets anders doet dan gamen en masturberen. Je vraagt je af: is dat gevaarlijk? Maar de engelen, waarvan sommigen eeuwenoud, hebben álles al wel eens mee gemaakt.

Nobody’s Looking laat zich omschrijven als een cartooneske knipoog naar het werk van cineasten als Roy Andersson en Wes Anderson. Maar dan lichtzinniger, en minder diepzinnig. Geregisseerd door Daniel Rezende, die bij het grote publiek bekend is als editor van films als City of God (2002). Rezende zal zich ook vast hebben laten inspireren door The Office. Want in feite rebelleert Uli als nieuwbakken goddelijkheid tegen het establishment, de bureaucratie. En zijn werkomgeving lijkt wel op een callcenter, waar diegenen die stilletjes hun werk doen, en gehoorzaam zijn, weleens kunnen uitgroeien tot werknemer van de maand.

Naast deze intrigerende maatschappijkritiek heeft Nobody’s Looking evenwel weinig te bieden. De komedie is nergens hilarisch, sprankelt evenmin en is eveneens een tikkeltje futloos.