Nine Perfect Strangers S01: sterrencast op retraite

Foto credits: Bobbery / Prime Video

Nog voordat Liane Moriarty’s nieuwste boek Nine Perfect Strangers in 2018 in de schappen belandde, griste Nicole Kidmans productiebedrijf Blossom Films samen met Made Up Stories van producent Bruna Papandrea de filmrechten weg. Nadat HBO’s adaptatie van Moriarty’s eerdere bestseller Big Little Lies zo geweldig werd ontvangen, leek succes immers gegarandeerd. Maar waar de Australische auteur de menselijkheid van haar personages zo treffend wist te vangen op papier, worstelt de Hulu Original, die hier in Nederland door streamingdienst Amazon Prime wordt uitgezonden, om haar personages goed uit de verf te laten komen. Tegelijkertijd valt niet te ontkennen dat de gelikte serie een magnetische aantrekkingskracht heeft die maakt dat je blijft terugkomen voor de volgende aflevering. De vraag is alleen: loont het om te blijven kijken tot het einde?

Weggestopt in de heuvels van Cabrillo, Californië ligt het exclusieve kuuroord Tranquillum. Geleid door de mysterieuze goeroe Masha Dmitrichenko ( Nicole Kidman ) belooft het peperdure wellnesscentrum haar gasten binnen tien dagen volledig te transformeren, zowel in lichaam als geest. Klinkt te mooi om waar te zijn, niet? Maar ieder van de negen gasten die inchecken bij Tranquillum is dan ook de wanhoop nabij. Zo is romanschrijver Frances (Melissa McCarthy) meer dan een ton lichter dankzij een manipulatieve 'catfish', en zag ze haar nieuwste boekdeal in vlammen opgaan. Influencer Jessica (een bijna onherkenbare Samara Weaving) ziet het verblijf als een laatste redmiddel voor haar relatie met echtgenoot Ben (Melvin Gregg). Middelbareschoolleraar Napoleon Marconi (Michael Shannon) is vooral in zijn nopjes met de gigantische korting die zijn familie heeft ontvangen voor hun deelname. Maar natuurlijk is zijn onverwachte meevaller geen toeval. Zoals journalist Lars (Luke Evans) zijn medegast Tony (Bobby Cannavale) toefluistert: 'Het gerucht gaat dat ze haar gasten mixt en matcht zoals een cocktail.'

Daarmee doelt hij op Tranquillums leider Masha, gespeeld door een hypnotiserende Nicole Kidman. Gekleed in golvende japonnen en met loshangende haren is de geboren Russische (dat moet je maar even van haar aannemen, accenten zijn nu eenmaal niet Kidmans sterkste punt) even raadselachtig als griezelig. Vroeger was Masha net als zij, zo dweept ze met de groep – een bikkelharde CEO die leefde voor haar werk. Maar na een bijna-doodervaring keerde ze terug als herboren mens, en sindsdien gebruikt ze haar diepgaande inzichten om ook haar gasten nieuw leven in te blazen. Ze wordt bijgestaan door aantrekkelijk personeel dat met zalvende stemmen groene smoothies serveert en klankschalen bespeelt. Tot zover weinig baanbrekends. Maar Masha heeft nog veel meer in petto voor de onzekere negen, en naarmate de dagen vorderen wordt haar aanpak steeds minder conventioneel.

Amerikaanse producent en scenarist David E. Kelley, bedenker van hitseries als Ally McBeal, The Practice en natuurlijk Big Little Lies , ontwikkelde Moriarty’s nieuwste boek tot een scenario in samenwerking met John-Henry Butterworth. Het is de eerste televisiebewerking voor de Britse Butterworth, die eerder de scenario’s schreef van kaskrakers als Edge of Tomorrow en Ford v Ferrari. Nieuw bloed dus, want verder is Nine Perfect Strangers op veel vlakken een reünie van het team achter Big Little Lies. Zo zijn ook Per Saari, Kidmans zakenpartner in Blossom Films, en Bruna Papandrea aangehaakt als producenten. En met het succes van Big Little Lies nog vers in het geheugen, had het team duidelijk geen enkele moeite om de serie te vullen met A-list acteurs. Grote namen, goede ingrediënten en, niet te vergeten, een gigantisch budget – dus wat ging er mis?

Waar Moriarty’s verhaal belofte genoeg heeft, is het de uitwerking waaraan het schort. Of beter gezegd: het scenario. Het is alsof Kelley en Butterworth iedere acteur met een korte samenvatting van zijn personage de set op hebben gestuurd. Nu weet een komisch talent als McCarthy zich daar prima mee te redden, maar dat geldt duidelijk niet voor ieder van haar collega’s. Het resultaat is dat Tranquillum wordt bevolkt door tweedimensionale personages die er met veel plezier op los improviseren maar met moeite verder komen dan clichés. Er lijkt geen andere verklaring mogelijk voor de overdreven typetjes, krukkige dialogen, en ongemakkelijk getimede grappen. Daarmee bewijst Nine Perfect Strangers onbedoeld dat zelfs een sterrencast een zwak scenario niet kan verbloemen.

Het kritieke gevolg is dat de negen gasten nooit écht relateerbaar of zelfs sympathiek zijn. Nu worden ze daar ook niet bij geholpen door de narratieve en visuele keuzes van Jonathan Levine (Warm Bodies), die het volledige seizoen regisseert. Zijn experimentele cameravoering onderstreept de diepgaande en trippy ervaringen die de personages doormaken, maar vervreemdt ook de kijker steeds verder van de groep. Ook zijn tempo laat te wensen over. De eerste afleveringen komen maar moeilijk op gang, en dienen vooral als springplank naar het vervolg. Wie het volhoudt tot de tweede helft van het seizoen, is namelijk getuige van een omslag. Net als de diverse elementen van de serie vormt ook de groep cursisten steeds meer een samenhangend geheel. Broodnodig, want veel meer dan menselijk drama heeft Nine Perfect Strangers niet te bieden. Hierin zit het betere acteerwerk verstopt, en zowaar wat persoonlijke ontwikkeling. Geheimen worden onthuld, maar of de ontknoping het lange aanmodderen de moeite waard maakt, valt nog te bezien.