Welcome to Me: ondergesneeuwd pareltje op Netflix

Actrice Kristen Wiig blijkt in Welcome To Me (2014) een genie, zowel komisch als dramatisch. We kennen haar vooral van komische rollen (Saturday Night Live, Bridesmaids) en een beetje van serieus repertoire zoals de NASA-werknemer in The Martian. Maar je kent Kristen Wiig niet echt als je Welcome to Me niet hebt gezien. Een zeer doordachte en perfect uitgevoerde tragikomedie over Alice, een vrouw met een borderline-stoornis die ontzettend veel van Oprah houdt en door haar ziekte nóg meer aan narcisme lijdt dan de gemiddelde Westerse mens al doet. Als ze in een loterij 86 miljoen dollar wint is het voor Alice, die al een tijdje haar medicijnen niet meer slikt, volkomen duidelijk wat ze gaat doen: ze koopt een eigen talkshow bij een noodlijdend kabel-tv station. De show zal Welcome to Me heten en gaat, zonder enige gêne, uitsluitend over haarzelf. En niets dan haarzelf; al het vermeende onrecht dat haar in haar jeugd werd aangedaan laat ze naspelen door acteurs, terwijl ze zelf commentaar schreeuwt tijdens de live-uitzending. Dit tot grote plaatsvervangende schaamte van het publiek. Schaamte die allengs omslaat in iets anders. Want Alice is zozeer en zonder reserves zichzelf, dat ze een zekere bewondering en een groeiend mededogen afdwingt. En dat acteert Wiig fenomenaal:

Het knappe van het script en van de acteurs is dat zowel de neiging tot afgrijzen als het beschermende instinct van de kijker worden bespeeld. Alice roept, door de genuanceerde manier waarop Wiig haar speelt, gelijktijdig twee reacties op: je wilt haar beschermen, tegen zichzelf en de wereld, en tegelijkertijd krijsend wegrennen. Uiteindelijk leer je echter, ondanks de krankzinnigheid die Alice tentoonspreidt, beide reflexen af en neem je haar gewoon serieus. Het aardige van Welcome to Me is dat het borderliners, wat die term ook moge betekenen, bijna terloops emancipeert. Terwijl je ook hartelijk kunt lachen om het sociaal schurende gedrag dat ze vertonen. En je gegeneerd kunt afvragen hoeveel je eigen getemperde narcisme, egocentrisme en zelfzucht nou eigenlijk verschillen van de openlijke uitingen van Alice.