Nee, ik wil niet

Tijdens deze zomervakantie dreigen opnieuw honderden Nederlandse jongeren slachtoffer te worden van huwelijksdwang.

Het was de bedoeling dat ik op vakantie zou gaan. Ik wist wel dat ik daar een jongen zou ontmoeten, maar niet dat ik gelijk zou gaan trouwen. Ik dacht: het zal wel, ik kom wel terug,’ vertelt Nadia aan Alicante-redacteur Elif Kan. Op zestienjarige leeftijd wordt zij door haar ouders uitgehuwelijkt aan een man in het buitenland. Kan is niet de enige. In de zomerperiode worden honderden jongeren onder valse voorwendselen meegenomen naar het buitenland, waar zij vervolgens onder dwang moeten trouwen.

Het komt voornamelijk voor onder Turken, Afghanen, Pakistanen, Irakezen, Marokkanen en Koerden. Maar ook in culturen in het Midden-Oosten, Zuid- en Centraal-Azië, onder Roma, en binnen hindoestaanse en orthodox-christelijke gemeenschappen, beschrijft Celal Altuntas in 2015 voor Joop. De uithuwelijking kan verschillende redenen hebben. ‘Om een familielid naar Europa te helpen’, of ‘om te voorkomen dat de eer van de familie wordt aangetast als hun dochter kiest voor haar geliefde’.

Het kan ook fungeren ‘om de familiebanden te versterken’, aldus Rianne Ophorst van het Landelijk Knooppunt Huwelijksdwang en Achterlating. Een huwelijk tussen neef en nicht bijvoorbeeld. Maar ook om ‘ongewenst gedrag te corrigeren’. ‘Dan moet je denken aan: seks voor het huwelijk, homoseksualiteit of een te vrije levensstijl. Daarbij kan het huwelijk worden ingezet om de familie-eer te beschermen en te herstellen.’ Belangrijk om te benoemen, vindt Altuntas, is dat uithuwelijking niet alleen meisjes aangaat en ook jongens tegen hun zin en onder dwang moeten trouwen.

Terug naar Nadia. In het vliegtuig vertellen haar ouders over de bedoeling van hun reis. Er wordt haar verteld dat ze bij aankomst een man zal ontmoeten. Een man waarvan haar ouders graag willen dat ze met hem trouwt. Op het vliegveld staat hij haar op te wachten. ‘Het was heel apart. Hij stond daar met zijn zusje, ik was daar met mijn moeder. Hij had bloemen voor mij meegenomen. Maar het enige wat ik dacht was: ik wil naar huis. Alleen zijn.’

Lees verder in VARAgids 34 vanaf bladzijde 16.