My Policeman: Harry Styles’ acteerwerk leidt af

Foto credits: Bobbery / Prime Video

Het is 1957. De plaats van handeling is het Britse Brighton. Een politieman (Harry Styles speelt Tom Burgess) valt voor een museumcurator (David Dawson is Patrick Hazlewood), maar trouwt met een schoollerares (Emma Corrin vertolkt Marion Taylor). De liefde tussen twee mannen is in die tijd nog verboden. Dus vrijen Tom en Patrick in het geniep, terwijl Marion zich gaandeweg realiseert dat haar echtgenoot niet is wie hij beweert te zijn. Van een politieagent wordt überhaupt niet verwacht dat hij er affaires met mensen van hetzelfde geslacht op nahoudt. Als iemand Patrick aangeeft, dan hebben de twee mannen een groot probleem.

In My Policeman wordt vanuit het heden (Linus Roache, Gina McKee en Rupert Everett spelen respectievelijk Tom, Marion en Patrick) teruggeblikt op de tragedie van toen. Op levens die anders waren gelopen, als de verboden liefde geoorloofd was geweest. Dat is een pijnlijke gewaarwording die film- en theatermaker Michael Grandage knap invoelbaar maakt – onder meer door de onstuimige golven aan de Britse kust te tonen; een visuele metafoor voor een driehoeksverhouding die eigenlijk niet functioneert. Maar My Policeman is ook een frustrerende kijkervaring, met voortdurend de mijmeringen van Tom onder montagescènes, terwijl hij vertelt wat je als kijker eigenlijk al weet.

Irritant is ook – en dat zijn passages die vast ook staan in het boek van Bethan Roberts uit 2012 waar de film op is gebaseerd – de wijze waarop Tom en Patrick tegenover elkaar worden gezet: Tom is de lomperik; Patrick is verfijnd. Tom moet het hebben van zijn hart; Patrick is een denker. Het zijn cartooneske stereotypen over de Britse klassentegenstellingen. Bovenal is er een castingprobleem: terwijl Dawson en Corrin uitstekende acteurs zijn, valt Styles uit de maat. De acteur en popzanger heeft qua mimiek en dramatische impact niet erg veel te bieden. Als hij tegen zijn vrouw ‘verman jezelf’ roept, dan klinkt dat bijna hilarisch – iets soortgelijks schreeuwt hij trouwens ook in het recente Don’t Worry Darling.

Niettemin leidt Styles’ acteerwerk af van het verhaal. Dat is een gemiste kans, zeker in een land waarin er legio acteurs zijn die deze rol op zich hadden kunnen nemen. Verbazingwekkend ook dat Grandage – een éminence grise in de Britse theaterwereld – Styles überhaupt castte. Hij had beter moeten weten.