My Oxford Year: stupide, clichématige tragikomedie

Een Amerikaanse studente poëzie wordt tijdens een jaartje Oxford verliefd op haar Britse docent in weinig poëtisch broddelwerk.

Anna De La Vega (Sofia Carson) moest van ver komen: ze is afkomstig uit een arbeidersgezin uit het New Yorkse Queens en heeft tijdens haar studie een baan weten te bemachtigen bij een belangrijke Amerikaanse bank. Voordat ze aan het werkend leven begint heeft ze een wens: een jaar studeren aan het Engelse Oxford. Waar haar toekomstige werk zal draaien om het analyseren van bedrijven, wil ze zich in Oxford focussen op poëzie. Die insteek krijgt gaandeweg een ironische lading: My Oxford Year is allesbehalve poëtisch. De film leunt vooral op banale, stupide clichés.

Zoals wanneer De La Vega fish and chips bestelt en de verkoper aan haar vraagt of ze als vissoort ‘schelvis’ wil. In het gedistingeerde Oxford kan je kiezen tussen vissoorten, ook als je simpelweg fastfood wil nuttigen. Centraal in de plot staat een broodje döner; dat eet Jamie Davenport (Corey Mylchreest) graag na een avondje stappen. Davenport ontpopt zich als De La Vega’s leraar én lover. Scenaristen Allison Burnett en Melissa Osborne zetten hem neer als een onmiskenbaar Britse casanova die eigenlijk niet wil settelen, totdat zijn oog valt op de Amerikaans studente.

De rest laat zich wel raden. Het is niet zonder reden dat Davenport single is. En gaandeweg wordt ook verklaard waarom Davenport alleen door het leven gaat. Dat is dan weer een excuus voor de wanstaltige wijze waarop hij De La Vega eigenlijk al van meet af aan behandelt. Toch ziet zij iets in hem, wellicht vanwege zijn devotie aan de dichtkunst, zoiets. My Oxford Year is een ellendige, domme film die pretendeert dat het verzamelen van kennis het mooiste is wat je kunt doen op aarde – terwijl het nauwelijks over die kennis gaat.

My Oxford Year, vanaf vrijdag 1 augustus 2025 bij Netflix