Film van de week: Moonlight

Louter omschrijven waarover Moonlight gaat, is gevaarlijk, want dat kan de lezer op het verkeerde been zetten. Het gaat bij Moonlight bovendien niet alleen over het kleine, simpele en mooie verhaal maar evenzeer over de manier waarop de acteurs, regisseur en cameraman het ons in woord en vooral beeld vertellen. Wie overhaast conclusies trekt en bij het lezen over én kijken naar Moonlight snel afhaakt, mist een bijzondere film. Een film die in 2016 uit het niets kwam, in 25 dagen en voor weinig geld gemaakt werd en volkomen onverwacht en terecht de Oscar voor ‘beste film’ won, ten koste van publiekslieveling La La Land.

Moonlight vertelt het verhaal van de verlegen jongen Chiron, een schriel mannetje dat opgroeit in Liberty City, een arme en door misdaad en drugsgebruik geteisterde buurt in Miami, Florida, waar bijna uitsluitend Afro-Amerikanen wonen. Maar Moonlight is geen typische ‘coming of age’-film over hoe lastig het is om als homo op te groeien in een onvriendelijke wereld en ook niet een typisch rauwe film over het leven in een kansarme achterbuurt.

De film is een drieluik; we zien Chiron in het eerste deel als klein jochie, in het tweede als adolescent en in het derde als volwassen jonge man. Moonlight voelt vanaf de eerste minuten authentiek. Dat komt doordat regisseur Barry Jenkins net als toneelschrijver Tarell Alvin McCraney, op wiens autobiografische verhaal het script van Moonlight is gebaseerd, zelf opgroeiden in Liberty City. En ook doordat de acteurs de kans krijgen om ons zichzelf, Liberty City en een paar inwoners in traag tempo te leren kennen, waardoor we zien dat het leven van Chiron zich niet in de hel afspeelt, maar in een wijk waar weliswaar veel gedeald en gebruikt wordt, maar ook fijne weidse velden zijn om te voetballen en waar aardige en behulpzame mensen wonen.

Lees verder in VARAgids 40 vanaf pagina 36.

Moonlight is vrijdag 9 oktober om 22.40 te zien op NPO 3.