Kevin Hart speelt een vader die eens broodnodig voor zichzelf moet kiezen in misbaksel van een film.
Foto credits: Saeed Adyani / Netflix
Het leven van Sonny Fisher (Kevin Hart) is weinig bruisend. De zorg voor zijn kinderen – zijn partner Maya (Regina Hall) is een carrièrevrouw – eist al zijn tijd op. Het eerste deel van Me Time staat dan ook in het teken van een huisvader die door zijn omgeving beschimpt wordt vanwege het feit dat hij geen serieuze baan heeft. Fishers situatie wordt geïllustreerd met flauwe grappen, zoals wanneer hij aan het begin van de dag alweer voor een tweede keer door alle gezinshectiek uitglijdt in de poep van z’n hond. Erg gratuit. Evenals het feit dat Fisher nooit een plekje voor zichzelf kan vinden om eens lekker te masturberen. Zodra hij denkt van z’n gezin af te zijn, stormen ze zijn slaapkamer binnen waar hij met de laptop op z’n lid verhult dat hij net lekker was begonnen.
Neutered , zo noemen misogyne Angelsaksen dat: een man die zijn gezin op zijn eerste plek zet is 'gecastreerd'. Fishers goede vriend Huck (Mark Wahlberg) attendeert hem hier telkens op. Wanneer neem je eindelijk tijd voor jezelf? Gelukkig biedt het verjaardagsweekeinde van Huck – hij wordt 44, en viert dat uitbundig – soelaas. Fisher kan tijdens dit uitje zichzelf weer beter leren kennen en de vriendschap met Huck verbeteren. Want Huck is Fishers tegenpool: hij is succesvol en doet waar hij zin in heeft – zoals in z’n blote kont in het water springen. Fisher is het vleesgeworden voorbeeld van het mens dat alles mist; Huck is de man die overal bij is.
Onze nieuwsbrief ontvangen? Iedere vrijdag de nieuwste series en films in je inbox! Meld je hier aan.
Maar, zoals telkens weer blijkt in dit soort infantiele films, geen van beide levensopties is zaligmakend. Fisher moet inderdaad meer tijd voor zichzelf nemen, maar gelukkig herinnert vrouwlief hem aan het einde van de film er ook aan dat hij ‘de lijm’ is die het gezin bij elkaar houdt. Huck moet op zijn beurt misschien iets minder uitbundig en decadent gaan leven. Wat schiet je als kijker op met dit alles? Niets. De chemie tussen Hart en Wahlberg is niet erg exceptioneel, en het scenario rammelt aan alle kanten. Met een paar goede grappen redt je geen misbaksel van een film.