Mary Kills People S01: bijrollen lijden onder volgestouwde plot

Een ding moet je de makers van Mary Kills People nageven: de titel levert wat het belooft. En mocht je toch nog enige twijfels hebben, dan neemt de allereerste scène die wel weg. Een patiënt laat, à la Javier Bardem in Mar Adentro, aan de camera weten dat hij niet meer verder wil. Dokters Mary (Caroline Dhavernas, Alana Bloom uit Hannibal ) en Des (Richard Short) zijn de engelen des doods die met de hulp van een glas champagne met een shot pentobarbital zijn wens in vervulling moeten laten gaan.

Qua opzet doet Mary Kills People wel een beetje denken aan de serie Dexter (die, laten we eerlijk zijn, eigenlijk ook net zo goed Dexter Kills People had kunnen heten). Al is dat wat Mary en Des doen iets wat in bepaalde gevallen toch legaal zou moeten zijn. Ook Mary leidt een dubbelleven. Overdag is ze een gescheiden moeder van twee en een chirurg die er alles aan doet om de levens van haar patiënten te redden, maar in haar vrije tijd helpt ze doodzieke mensen die echt niet meer verder willen voor tienduizend dollar aan een ‘goede dood’. Dat gebeurt wel allemaal in het geniep, met als gevolg dat Mary en Des op een gegeven moment als twee schuldbewuste tieners uit het slaapkamerraam van een net gestorven cliënt moeten sluipen.

Net als Dexter gaat haar duistere geheim gepaard met de nodige complicaties, bijvoorbeeld wanneer haar oudste dochter (Abigail Winter) haar wegwerptelefoon en haar verborgen voorraad aan slaapmiddelen vindt, ze als een blok valt voor een nieuwe cliënt (Jay Ryan, tv-serie Beauty and the Beast) en Grady (Greg Bryk), hun drugsleverancier, erachter komt waar ze de pentobarbital daadwerkelijk voor gebruiken. En dan weet Mary nog niet eens dat de politie haar in het vizier heeft.

Het is nogal veel voor een eerste seizoen met maar zes afleveringen, iets wat onvermijdelijk ten koste gaat van andere elementen. De chemie tussen Des en Mary is goed en ook de relatie tussen Mary en haar ex is genuanceerder dan verwacht. Maar uiteindelijk zijn het vooral de cliënten die onder de volgestouwde plot hebben te lijden.

Mary pleegt euthanasie omdat ze vindt dat het moet kunnen. Punt. Maar haar empathie reikt vaak niet veel verder dan platitudes, zoals wanneer ze de angst voor doodgaan vergelijkt met haar eigen angst voor de eerste keer vliegen. Sowieso gaat ieder sterfgeval minder over de cliënt en meer over Mary zelf, die in één geval het moment van sterven zelfs aangrijpt om haar eigen levensverhaal te vertellen.

Haar cliënten zijn eigenlijk net als alle andere plotelementen: obstakels voor Mary om te overwinnen. En dat is een gemiste kans.