The Marvelous Mrs. Maisel S01: voor de fans van Gilmore Girls

Het wachten is voorbij. Eindelijk komt Amy Sherman-Palladino met een nieuwe serie om het gapende gat dat Gilmore Girls heeft achtergelaten op te vullen. Natuurlijk met een donkerharige eigenzinnige babbelkous in de hoofdrol.

Miriam Maisel (Rachel Brosnahan) is duidelijk familie van Lorelai Gilmore, maar dan veertig jaar eerder. Als een echte Rory had ze haar hele leven al vroeg uitgestippeld: op haar zesde wist ze wat ze wilde studeren (Russische literatuur), op haar twaalfde had ze haar ideale kapsel gevonden, maar de ultieme droom was toch: het vinden van een man, in dit geval Joel (Michael Zegen).

Dat Joel nou niet direct een lot uit de loterij is, zien wij natuurlijk meteen. Maar al is Miriam zeker geen engeltje: waar het gaat om het gezinsleven is ze wel duidelijk het kind van haar twee nette, welgestelde joodse ouders (Tony Shalhoub, Marin Winkle). Zonder morren vertolkt ze de rol van opgewekte huisvrouw, die overdag het huishouden doet en manlief ’s avonds enthousiast steunt in zijn hobby: stand-up comedy. Dat hij niet echt goed is en dat hij zijn beste materiaal van anderen kopieert, is bijzaak.

Dat geen van twee echt gelukkig is, is ook iets waar Miriam eigenlijk nooit bij heeft stilgestaan. Wanneer Joel op de meest sneue manier de handdoek in de ring gooit (Hij: ‘Dus… vertel jij het je ouders?’) ontpopt Miriam zich na een avond flink doorhalen tot het echte komische talent van de familie. Iets wat direct wordt opgemerkt door Susie (Alex Borstein, de stem van Lois in Family Guy), de uitbaatster van de lokale comedy club.

The Marvelous Mrs. Maisel bevat veel van de dingen die je leuk vindt aan Gilmore Girls, zonder de valkuilen van de laatste miniserie Girlmore Girls: A Year in The Life, zoals een steeds onuitstaanbaarder wordende Rory, die als dertigplusser nog steeds rondloopt met het idee dat alles in het leven haar maar moet komen aanwaaien (en waar betaalde ze, als uiterst kieskeurige freelancer, al die retourvluchten naar Londen van?). Ook Miriam leidt een gepamperd leven – haar ouders bezitten niet één, maar meerdere verdiepingen van een luxe appartementencomplex in de Upper East Side – al lijkt daar aan het einde van de tweede aflevering misschien toch verandering in te komen.

Sherman-Palladino heeft oog voor de wereld buiten de huiskamers. Zoals Rory en Lorelai door Stars Hollow banjerden, zo laveert Miriam door het bonte straatleven van begin-jaren-60-New York. Die tijdskeuze is wel opvallend. Eigenlijk zijn zowel Lorelai als Miriam in het verkeerde tijdperk geboren (Rory, daarentegen, is wel een echte millennial) en zouden beter tot hun recht komen in de screwball comedies uit de jaren ’30 met Katherine Hepburn. Wel geeft het Sherman-Palladino een mooi excuus om te spelen met de bevliegingen en de hokjesgeest van die tijd, zoals een scène bij een hilarisch kneuterige vrouwenfitness (met een apart hoekje voor de gescheiden dames) die ook zo een sketch uit Theo en Thea had kunnen zijn. De eerste reactie van Miriams moeder wanneer Miriam haar vertelt dat Joel haar heeft verlaten is ook goud: ‘Is Joel vertrokken? Wat heb je gedaan?!?’

Shalhoub en Winkle zijn geweldig gecast als Miriams ouders (of ze de perfectie van Kelly Bishop en Edward Herrmann als Emily en Richard Gilmore gaan evenaren, is nog even afwachten). Shalhoub in wanhoopsmodus is in ieder geval al één van de eerste hoogtepunten van de serie. Hij vindt een goede sparringpartner in Kevin Pollak als hoofd van de schoonfamilie. Maar het is Rachel Brosnahan (Manhattan, House of Cards) die de serie maakt. Deels Evan Rachel Woods, deels Sarah Silverman, is zij de ietwat grofgebekte wervelwind die iedereen – inclusief de kijker - omverblaast.