Marilyn’s Eyes: liefde gaat door de maag

Een neurotische kok (Stefano Accorsi speelt Diego) en een pathologische leugenaar (Miriam Leone speelt actrice Clara) belanden na hun transgressies in een psychiatrische kliniek. Stefano heeft het restaurant van het hotel waar hij werkt kapotgeslagen, en ook Clara – die er naar hartenlust op los liegt – heeft een agressieprobleem. Psychiater Paris (Thomas Trabacchi) komt op een dag op het lumineuze idee dat zijn patiënten dagelijks voor de bejaarde buurtbewoners kunnen koken: zo kunnen Diego, Clara en de anderen weer langzaam maar zeker de buitenwereld tegemoet treden. Bovendien geeft dat Diego weer een reden om de relatie met z’n dochtertje te herstellen, nadat hij scheidde van zijn echtgenote.

Buiten kijf staat dan ook in Marilyn’s Eyes dat liefde door de maag gaat, en dat is zeker in Rome, waar de film zich afspeelt, helemaal geen gekke gedachte. En eten brengt ook Diego en Clara, die aanvankelijk niets van elkaar moeten hebben, dichter bij elkaar. Hij staat in de keuken; zij wordt het uithangbord van de zaak, verkleed als Marilyn Monroe. Hoewel haar leugens – ze vervalst vergunningen voor het geïmproviseerde restaurant – telkens desastreus blijken. Toch bloeit er iets op tussen de chef en de actrice, dat is onafwendbaar: de film is een onvervalste romantische tragikomedie.

Accorsi en Leone zijn goed op elkaar ingespeeld, in een film die verder weinig verheffend is, met een clichématige boodschap: alles komt goed en de aanhouder wint. Misschien klinkt dat allemaal iets te zoetsappig, maar Marilyn’s Eyes moet het juist hebben van die lichtzinnigheid. En films die aanvoelen als ongeloofwaardige dromen zijn soms ook de moeite waard.