Malle molen

De vakjury van Het Beste Nederlandse Songfestivalliedje Aller Tijden kwam bijeen in het huis van Willeke Alberti. Het rangschikken van 61 nummers bleek een hels karwei. ‘Een soort Songfestival-tribunaal is dit.’

De jury móest bij elkaar komen, vond Cornald Maas. Al was het maar één keer. Tot dusver was het contact met de vijf juryleden virtueel verlopen, maar nu de coronamaatregelen dreigden te worden verlengd en ook het gezamenlijke etentje in een restaurant op de tocht was komen te staan, pleitte hij vurig voor een alternatief. Hij behoorde zijn collega’s in de ogen te kunnen kijken. Ze zouden lastige vragen stellen aan elkaar. Klopt de winnaar? Zijn we het eens met de nummer laatst? Hoort Rudi Carrell met ‘Wat een geluk’ (1960) boven ‘Alles heeft een ritme’ (1986) van Frizzle Sizzle of toch niet? Dat soort dingen. Ja, zulke kwesties dienen zich aan bij de verkiezing van Het Beste Nederlandse Songfestivalliedje Aller Tijden, georganiseerd door de VARAgids. Een monsterklus: het rangschikken van 61 nummers, teruggaand tot het jaar 1956, toen Jetty Paerl in Lugano in Zwitserland de allereerste editie van het Eurovisie Songfestival opende met het door Annie M.G. Schmidt geschreven ‘De vogels van Holland’. De vijf persoonlijke volgordes van de juryleden waren al samengevoegd tot één gemeenschappelijke lijst. Die lijst moest worden besproken, zodat daarna de publieksstemmen het eindoordeel konden bepalen. Maar hoe? De oplossing kwam in de vorm van Willeke Alberti, éminence grise van de vakjury. Of liever: in die van haar huis. Dat was ruim genoeg om met zijn allen te kunnen dineren op anderhalve meter afstand, vond de zangeres.

En dus zitten we, op een kille woensdagavond in maart, in Alberti’s comfortabele woning in Laren. De chef-kok van restaurant Docks is uit het nabijgelegen Kortenhoef ingevlogen en staat in de keuken carpacciorolletjes en porties oosterse zalmtartaar te bereiden. In de glazen danst de wijn. Aan het hoofd van de tafel is Alberti aangeschoven – met een Heineken 0.0 – die naar eigen zeggen elke editie van het Eurovisie Songfestival heeft gezien en natuurlijk in 1994 zelf deelnam met het lied ‘Waar is de zon’. Twee stoelen verder en één generatie jonger zit juryvoorzitter Maas. Als televisiecommentator bij het Eurovisie Songfestival en lid van de selectiecommissie van de Nederlandse inzending geldt hij algemeen als Songfestival-expert. Schuin tegenover hem zien we zijn leeftijdgenoot Paul de Leeuw, die in 1992 een hit scoorde met de Songfestival-parodie ‘Vlieg met me mee’ en meerdere malen tv-commentaar gaf én punten uitdeelde namens Nederland. Links is de veertien jaar jongere Sander Lantinga neergeploft, die meteen na zijn programma op Radio 538 per auto hier naartoe is gesjeesd. Ook de dj maakt deel uit van de selectiecommissie en zal dit jaar samen met Maas het tv-commentaar verzorgen. Grote onbekende van de avond is Stefania Liberakakis, artiestennaam Stefania. De Grieks-Nederlandsezangeres, die naast Alberti heeft plaatsgenomen, vertegenwoordigt met haar achttien jaren de jongste generatie in de vakjury. Met goede reden: vijf jaar geleden stond ze namens Nederland op het Junior Eurovisie Songfestival met de groep Kisses en dit jaar komt ze – voor Griekenland – uit op het ‘grote’ Songfestival met het liedje ‘Last dance’. Stefania is door haar manager aan de deur afgezet en bekent dat deze verkiezing de eerste klus is die ze zelfstandig doet. Van nervositeit is echter geen sprake: ongekunsteld, optimistisch en uitgesproken zal de tiener van- avond haar collega-juryleden voor zich innemen. Als de eerste hapjes op tafel verschijnen, wijst De Leeuw op de rode vloeistof in haar glas. ‘Wat drink jij nou?’ vraagt hij. ‘Iets Grieks? Het bloed van Medea?’ Stefania schiet in de lach. ‘Alcoholvrij,’ antwoordt ze. ‘Ze houdt alleen maar van bier,’ weet Maas inmiddels. ‘Wijn drinkt ze eigenlijk nooit.’ Vervolgens gaat het gesprek urenlang de muzikale diepte in – geen wonder, met al die concentratie aan Songfestival-kennis. De Leeuw zal een paar keer over tafel roepen dat het off the record is wat hij zegt. Vooruit dan maar. De jury moeten vrijuit kunnen overleggen.

Lees verder in VARAgids 20 vanaf bladzijde 18.