Magnum P.I. S01E01: vakkundig gemaakt, maar weinig sprankelend

Regisseur Justin Lin en showrunner Peter M. Lenkov presenteren met acteur Jay Hernandez, bekend uit Netflix’ Bright , een hedendaagse Magnum P.I.. Zonder snor en bloemenhemd – dat was steevast de look van Tom Selleck, als Magnum in de jaren tachtig. Maar ook Hernandez zou je kunnen kwalificeren als een coole rouwdouwer. De plaats van handeling is opnieuw Hawaï: vol groene lagunes, vrouwen in bikini, pijlsnelle bolides, tierende helikopters en lonkende mysteries. Het is echter de vraag of Hernandez’ acteerwerk in navolging van de eigenzinnige Selleck zal worden bekroond (Selleck won destijds een Emmy én een Golden Globe!).

Magnum woont als de veiligheidsadviseur van de steenrijke auteur Robin Masters op diens groene landgoed, in het gastenverblijf. Dit omheinde paradijs wordt onderhouden door Juliet Higgins (Perdita Weeks): een dame, met haar eigen ‘skills’ en twee vechthonden, die Magnum regelmatig tot de orde moet roepen – in de jaren tachtig was dit personage trouwens een man, dus hier zal zich vast een romance aandienen, getuige het voortdurende geflirt. In de eerste aflevering wordt één van Magnums oude strijdmakkers – ja, hij is net als de originele Magnum een ex-soldaat – prompt vermoord.

Een zoektocht naar de daders volgt, waarin de hoofdpersoon wordt bijgestaan door hulpjes Orville (Zachary Knighton) en TC (Stephen Hill). De mannen komen een intrige op het spoor: jaren eerder zouden Amerikaanse militairen goud hebben verscheept vanuit één van Saddam Husseins paleizen in Irak, naar Hawaï. Zo’n potsierlijke wending is natuurlijk zeer lachwekkend, maar showrunner Peter M. Lenkov kan de kijker alles verkopen. Hij heeft als oude rot in het televisievak namelijk een fingerspitzengefühl voor remakes: zijn herintroducties van Hawaii Five-0 en MacGyver zijn onvervalste hits bij de Amerikaanse netwerkzender CBS. Het is logisch dat ze Lenkov vroegen voor Magnum P.I., een remake van hun oude vlaggenschip.

Het resultaat is een vakkundige gemaakte, maar weinig sprankelende reïncarnatie van de privédetective, die in de jaren tachtig furore maakte. Tijdens het kijken rijst de vraag: waarom toch al die remakes? Nostalgie domineert weergaloos op Amerikaanse netwerktelevisie – en in Nederland bij onder meer RTL. Televisiekijken blijft voor de oudere kijker een onafgebroken feest der herkenning, met personages die ze in zekere zin al decennia kijken, en verandering is moeilijk, moeilijk. Maar staan remakes als Magnum P.I. dan symbool voor de laatste stuiptrekkingen van lineaire televisie? - aangezien het kijkerspubliek steeds ouder wordt. Niet per se, gezien de kijkcijfers.

Door bijvoorbeeld voor de pilotaflevering Justin Lin in te huren, die bekend is van enkele van de onder de jeugd ontzaglijk populaire Fast & Furious -films, weet showrunner Lenkov een iets jonger publiek aan zijn show te binden. Lins regiewerk transformeert de eerste aflevering bij vlagen tot een zinderende ervaring, vol dure auto’s die tijdens achtervolgingen worden geslachtofferd door irrationeel denkende macho’s die advies van de autoriteiten – doet dit nu eens niet! – keer op keer in de wind slaan. Dat is waarschijnlijk ook de reden waarom dit soort actieseries – mits vakkundig gemaakt, dat wel – zo tot de verbeelding gespreken voor een deel van het mannelijke kijkerspubliek: hier mogen mannen (zogenaamd) nog mannen zijn.

Mannen mogen ongegeneerd, en zonder te luisteren, doen wat hun door testosteron gedreven lichamen hun opdragen. En dat is cool, zo is de ondubbelzinnige boodschap. Dat was niettemin cool in de jaren tachtig, zo werd dat althans gepercipieerd (niet iedereen vond het toen cool). Dat is het grote probleem van Magnum P.I. en consorten: ze zijn in het heden gesitueerd maar verwijzen naar de achterhaalde mores uit het verleden. Dat Magnum P.I. een kijkcijferkanon wordt is aannemelijk, maar we kijken hier geenszins naar de toekomst van televisie. Daarvoor moet je – als het gaat om televisie waarin inclusiviteit centraal staat – bij Amazon, Netflix en HBO zijn.