Lynne Koplitz: Hormonal Beast: Valse nostalgie

De 48-jarige komiek Lynne Koplitz begint haar eerste uur lang durende komediespecial met een scène waarin ze telefonisch aan haar moeder uitlegt hoe Netflix werkt. ‘Dan klik je op mama, niet op Lynne. Vergeet dat niet.’ Uit die conversatie kan je concluderen dat moeder en dochter een Netflixaccount delen, zoals zoveel families dat doen. Met zo’n herkenbaar tafereel weet Koplitz, bekend van haar door Joan Rivers geïnspireerde observatiekomedie, meteen het publiek voor zich te winnen. Omringd door ventilatoren, met Manhattan op de achtergrond, betreed ze vervolgens het podium.

Op een wit tapijtje, gekleed in een glitterjurk, begint ze over (vrouwelijke) hormonen (het lichaam wil op haar leeftijd niet meer zo graag). Na zo’n grap volgt steevast een vergelijking met het andere geslacht: ‘Voor mannen is dat gemakkelijker. Die ontdekken op 13-jarige leeftijd dat ze de gasten die ze met zich mee dragen eenvoudig kunnen afzetten.’ Het is een wat stoffige metafoor voor masturbatie. Net zoals de metafoor voor mannen an sich: Dat zijn ‘orkanen’. Want voor orkanen kan je je immers voorbereiden. Waarmee Koplitz naar eigen zeggen tevens verklaard waarom mannen vrouwen percipiëren als ‘gek’ (voor een vrouwelijke uitbarsting is geen enkele voorbereiding mogelijk).

Ze noemt een tegenvoorbeeld: ‘Denk je dat vrouwen gek zijn? Sommige mannen denken dat als ze in het volledige outfit van hun favoriete sportteam voor de televisie zitten, dat hun club dan zal winnen.’ Met drukke gebaren, en een Long Island-accent, onderschrijft ze haar geacteerde frustratie. Het is alsof we naar de openingsact zitten te kijken van The Rat Pack, in een nachtclub in Las Vegas in de jaren zestig, voordat Dean Martin begint aan zijn set. Het enige dat ontbreekt zijn maffiosi en grappen over maffiosi. Oh nee, wacht: ‘De dochter van mijn zus kan soms zo brutaal zijn. Dat doet me denken aan de scène uit Goodfellas, wanneer het personage van Joe Pesci Spider in zijn voet schiet. Zo van: laat je haar daar mee wegkomen?’

Eerder deelt Koplitz’ haar 3 gouden tips voor vrouwen. Ze spreekt het publiek aan en wendt zich tot een van de camera’s, tot de kijker thuis. De eerste: ‘Als je eten hebt dan zullen mannen je graag zien.’ De tweede: ‘Zwijg!’ En de derde: ‘Seks.’ Maar mannen prefereren natuurlijk een combinatie van nummer twee en drie: ‘Orale seks.’ Dan volgt nog zo’n belegen anekdote: ‘Elke nacht zie ik er wel een. Een man die met zijn benen wijd zit.’ Ze vergelijkt zo’n situatie met ‘een labrador die in de zon zit en zich afvraagt of zijn oren wellicht te zwaar zijn’.

Tegen het einde vertelt Koplitz over hoe het is om in Greenwich Village te wonen in Manhattan – daar woont ze al 22 jaar. De plek wordt ‘recent ineens geplaagd door millennials’. Aldus de komiek: ‘Dan staat er om halfacht s ’ochtends ineens zo’n groep te schreeuwen door een megafoon. Dat je trots moet zijn op je vagina. Maar dat weten we dondersgoed in Greenwich. Er zijn veel mannen die ervoor sparen.’ Deze grap over een geslachtsoperatie spreekt boekdelen: na drie kwartier is Koplitz aanbeland bij het gegeven dat er ook andere geslachten bestaan naast man en vrouw. Waarmee je negentig procent van haar voorstelling – over ouderwetse man-vrouw-verhoudingen – meteen kan kwalificeren als achterhaalde, valse nostalgie.