Luke Cage S02: in gesprek met Cheo Hodari Coker en Lucy Liu

In het tweede seizoen van Luke Cage is de naam van de uit de New Yorkse wijk Harlem afkomstige superheld weer in ere hersteld. Tegelijkertijd dienen, zoals een superheldenverhaal betaamt, nieuwe gevaren en kwaadwillende personen zich aan. Evenals een nieuwe trits indrukwekkende muzikale gasten, zo belooft showrunner Cheo Hodari Coker. We spraken Coker en regisseur van de eerste aflevering Lucy Liu over hun samenwerking aan de politieserie Southland, de kunst van het regisseren, de schreeuw om authenticiteit van het publiek en zwarte cultuur.

Met een klein gezelschap journalisten nemen we tijdens het Netflix-evenement What’s Next plaats in een hotelkamer in Rome, alvorens Coker en Liu binnenwandelen. De eerstgenoemde verontschuldigt zich alvast, mocht hij vandaag ‘tureluurs’ overkomen: ‘Ik heb nog steeds last van een jetlag. Ik woon in Seattle.’ Dat is een tijdverschil van negen uur, hoewel Liu een andere verklaring heeft: ‘Het komt omdat hij nooit slaapt.’ Waarmee ze zonder twijfel naar zijn arbeidsethos verwijst. Hoewel ook Liu – zo blijkt – een harde werker is. En een vastberaden regisseur.

Ze vertelt hoe ze tot het besluit kwam om de eerste aflevering van het tweede seizoen te regisseren: ‘Toen ik werd benaderd was er meteen een band. Op Skype ging ik in gesprek met de schrijvers, die me vragen stelden als: 'hoe breng je de dynamiek tussen twee acteurs in beeld?” Het regietalent – haar aflevering is zeer geslaagd - vertelt hoe ze in zoveel mogelijk shots de acteurs graag samen wil zien: ‘Ik wilde dat er niet teveel gemonteerd wordt. En ik verlangde dat de camera gericht werd op alle acteurs, zodat ze allemaal hun best moesten doen.’

Als voorbeeld noemt ze een scène aan het begin van de aflevering, waarbij de camera een ruimte betreedt waarin je een keur aan personages los van elkaar aan het werk ziet. Zo’n benadering heeft ook gevolgen, aldus Liu: ‘Omdat je niet uitsluitend het hoofdpersonage ziet, moet de algehele choreografie kloppen. Je moet als acteur je teksten kennen, op de juiste plek staan, en zeker weten dat je je verbonden voelt met de rest van de set.’ Deze werkwijze lijkt enigszins op die van de buitengewoon ondergewaardeerde politieserie Southland (2009 - 2013) waar Liu als actrice (foto onder) in acteerde, en waar Coker voor schreef.

Foto credit: Doug Hyun / TNT

Coker vertelt: ‘Southland werd in documentaire-stijl gefilmd, dus je wist als acteur nooit exact waar de camera was. Soms gingen scènes zo snel dat je tijdens de opnames ineens in een file vast kwam te staan, een veelvoorkomend euvel in Los Angeles. Tijdens al deze ervaringen zag ik Lucy samenwerken met de andere castleden en wist ik dat ze ook met onze show iets zou hebben.’ Bovenal cultiveerden Liu en Coker een soort onderling snelschrift, dat ook tijdens de opnames van Luke Cage bijzonder waardevol bleek.

Liu vertelt over haar belevenissen uit die tijd: ‘Southland werd gefilmd met drie camera’s. Er zat daardoor een bepaalde energie in die show, die vergelijkbaar was met reality-tv. We hadden geen zitplekken op de set en vanwege de kleine crew leek het voor de buitenwacht alsof wij echte politieagenten waren.’

De New Yorkse vertelt dat ze voor haar aflevering van Luke Cage eveneens inspiratie putte uit de Italiaanse neo-realistische cinema uit de jaren 40 en 50: ‘De Italianen kozen in die tijd vaak ook voor een wide shot (een shot waarin het hele decor te zien is, red). Dat kwam trouwens ook omdat ze maar weinig budget hadden. Dat wide shot voelt zeer filmisch: alsof je het publiek vertrouwt. De kijker moet nog ietsje meer voorover leunen om te horen wat je te zeggen hebt. Dat vind ik fijn; dat is wat ik wil. En wanneer je de kijker wel dicht op de huid gaat zitten – via een close-up – dan moet je wel wat te vertellen hebben.’

De avond voor dit interview geeft Liu tijdens het What’s Next-evenement van Netflix in Rome, een oprechte speech over diversiteit en hoezeer ze graag beoordeeld wil worden op haar merites als regisseur. Coker juicht dit streven naar meer diversiteit toe – ook in het nieuwe seizoen, met een trits vrouwelijke regisseurs en acteurs. Hij vertelt: ‘Mensen willen uiteindelijk authenticiteit zien. De laatste keer dat hier zo nadrukkelijk om werd gevraagd was in de jaren 70, toen er een kentering plaatshad met films als Rosemary’s Baby en The Godfather. Die laatstgenoemde titel bewees waarom andere films uit het maffiagenre zo conventioneel waren: omdat deze films niet werden gemaakt door Italiaans-Amerikaanse regisseurs.’

Coker vertelt hoe het succes van die film deels te danken is aan het feit dat Francis Ford Coppola – een Italiaans-Amerikaanse cineast – tekende voor de regie (Coppola bewerkte eveneens het gelijknamige boek van Mario Puzo, red). ‘Denk aan de muziek die hij toevoegde. Maar ook de kleine gestes, zoals het gooien van sandwiches tijdens de bruiloftsscène. Het zijn allemaal belevenissen uit zijn jeugd. Dit deed me denken aan wat wij doen met de zwarte cultuur in Luke Cage, of wat Ryan Coogler heeft gedaan met Black Panther.’ Ook Donald Glover en zijn Atlanta wordt genoemd.

De showrunner vervolgt: ‘Mensen snakken naar die ervaring; ze willen vrouwelijke regisseurs actiefilms zien regisseren met actrices als actiehelden. Dit moet overigens niet een rigide denkbeeld zijn: je wil niet een situatie creëren waarin uitsluitend zwarte mensen zwarte verhalen kunnen vertellen, of vrouwen vrouwgeoriënteerde verhalen. Wat niettemin wel belangrijk is, is om te erkennen dat sommige mensen tot voor kort niet de kans kregen om hun verhaal te vertellen.’

Dat kwam ook, zo merkt Coker op, omdat van bijvoobeeld de zwarte cultuur altijd werd gezegd dat deze niet geschikt zou zijn voor een wereldpubliek. Dat is een grove misvatting: Luke Cage bewijst het tegendeel. Coker licht toe: ‘Zwarte cultuur en muziek is zo specifiek dat er altijd werd gedacht dat er buiten de gemeenschap geen interesse in zou zijn. Het aparte is echter dat ik tijdens mijn reizen overal liefhebbers van hiphop tref. Met Luke Cage gaan we voorbij aan het stereotype van de zwarte cultuur, en zien we mensen over de hele wereld de muziek uit de serie ontdekken.’

De populariteit van het eerste seizoen van Luke Cage veroorzaakte tijdens de release zelfs een storing in de Netflix-servers. ‘Wij waren de eersten die dat bewerkstelligden. En het waren niet alleen zwarte of Afro-Amerikaanse mensen die dat veroorzaakten. Er was meer interesse in de wereld dan we ooit hadden kunnen voorzien. Dát is een perfecte storm.’