Locke & Key S01E01-02: elke sleutel heeft een slotje

Moeder Nina Locke (Darby Stanchfield) verhuist na de mysterieuze moord op haar echtgenoot met haar drie kinderen – benjamin Bode (Jackson Robert Scott), de pientere Kinsey (Emilia Jones) en atleet Tyler (Connor Jessup) – van Seattle naar Matheson, aan de andere kant van de Verenigde Staten. De Lockes vestigen zich in het ‘Key House’: een villa in Massachusetts, gelegen op een geïsoleerde plek – met een rijke, illustere familiegeschiedenis, zo blijkt al snel.

Het seizoen begint met een omineuze scène waarin iemand, een gewaarschuwd man, een sleutel in zijn hart steekt in zijn werkkamer. Het huis van de vreemdeling gaat vervolgens op in vlammen. Dit verhaal gaat dus over sleutels, sloten en de geheimen die ermee gepaard gaan, zoveel is duidelijk. Bode ontpopt zich als het nieuwsgierig aagje, die in zijn nieuwe achtertuin stuit op een waterput in een bijhuis. Daar ontmoet hij een, tja wat is ze eigenlijk? Een geest? Een bovennatuurlijke entiteit? Echo legt Bode vanuit de bodem van de put uit hoe de sleutels in het huis fluisteren. Zo kan hij ze vinden.

Er is een spooksleutel, en een ga-overal-heen-sleutel. Zo kan je contacten leggen met geesten en met een handomdraai ineens elders op de wereld belanden. Het klinkt zeer aanlokkelijk, maar zoals horror betaamt heeft alles een prijs, en lijkt het niet al te verstandig dat de piepjonge Bode de beheerder wordt van een sleutelbos waar veel kwaads mee gedaan kan worden. Hier komen Kinsey en Tyler in het spel, die overdag naar een kostschool moeten (met alle clichés die we kennen uit Amerikaanse high school drama’s). Maar om hun lessen heen kunnen ze Bode nog een beetje in de gaten houden.

En dan is er de oom van de kids, die eigenlijk meer weet dan hij laat zien. Maar die kiest nadat hij de Lockes welkom heeft geheten in het gigantische etablissement al het hazenpad voordat de pleuris uitbreekt.

Locke & Key is gebaseerd op een stripboekenreeks, en begint als een intrigerende knipoog naar American Horror Story , Home Alone , The Shining , Scream en The Chronicles of Narnia (waar in de serie ook opzichtig naar wordt geknipoogd). Het is coming-of-age vermengd met de (soms) ijzingwekkende conventies uit films als The Conjuring. Maar dan té langdradig gebracht, met een cast die bestaat uit generieke, vervangbare kopjes. Neem bijvoorbeeld Connor Jessup, die de oudste zoon speelt: hij lijkt nogal op Ryan Phillippe die in de jaren negentig doorbrak met rollen in I Know What You Did Last Summer (1998) en Cruel Intentions (1999).

Na verloop van tijd begint ook de dialoog te irriteren, evenals het gestrooi met stereotypes. Omdat Kinsey intelligent is, bevriendt ze een groep nerds die de hele dag zitten te zeveren over Tom Savini (de bekende regisseur en make-up artiest uit de horrorwereld). Het mooie aan het adapteren van een stripboekenreeks is dat je het cartooneske juist kan vermijden. Maak het dramatischer, waarachtiger, menselijker.

Wat begint als een middelmatige maar vermakelijke Netflix-show, verwordt al snel tot een dertien-in-een-dozijn-combi van coming-of-age en horror. Die combinatie is nog geen onvervalst succes.