The Menendez Murders: true crime-serie van de makers van Law & Order

‘Geweren, pillen en geld: wat kan er in hemelsnaam misgaan?’, aldus een sarcastische rechercheur die betrokken is bij de moordzaak van Jose (Carlos Gómez) en Kitty Menendez (Lolita Davidovich). De lichamen van het puissant rijke echtpaar worden in de nacht van 21 augustus 1989 aangetroffen in hun majestueuze villa in Beverly Hills. In een opbergkast worden twee vuurwapens gevonden; de medicijnkast van de vrouw des huizes bulkt van de antidepressiva. In de openingsscène zien we de opmaat naar deze meedogenloze daad: de verdachte, gewapend met een shotgun, dringt de woning binnen en vuurt in een moordend tempo de ene na de andere kogel af.

Uren later wordt het alarmnummer 911 gebeld door zoonlief Lyle (Miles Gaston Villanueva). Agenten noemen de wanstaltige daad een ‘double header’. Tijdens het sporenonderzoek staat de televisie nog aan: de spektakelfilm The Ten Commandments, uit 1956, is op de buis. Hoe ironisch: gaandeweg blijkt namelijk dat de leden van de Menendez-familie zich niet al te nauwgezet houden (en hielden) aan de tien geboden. Jose zou banden hebben met de maffia, zijn andere zoon Erik (Gus Halper) brak ooit in bij de buren. Ook op school presteren de zoons ondermaats: er wordt gesuggereerd dat dit een van de redenen is dat Jose zijn kinderen uit zijn testament zou hebben geschrapt.

Maar eerst volgen de getuigenissen, in die altijd (te) donker belichte verhoorkamers. Dan blijkt dat Jose onlangs ‘een hoop mensen heeft ontslagen’. Moederlief was suïcidaal, wellicht omdat haar echtgenoot zijn nageslacht systematische misbruikte. Zo creëren Dick Wolf en zijn team, bekend van al die andere Law & Order-franchises, een aantal (hypothetische) verdachte situaties: kwam de daad van buitenaf of van binnenin? Het antwoord is evenwel evident: de Menendez-zaak kwam voor de rechter in 1994 en kreeg ontzaglijk veel aandacht van de media. Menig Amerikaanse kijker zal zich de afloop nog weten te herinneren.

Dat is tegelijkertijd, zo vermoeden televisiejournalisten, de reden dat Wolf nu deze gebeurtenis verfilmt: hij wil naarstig inspelen op de populariteit van rechtbankdrama’s als The People v. O.J. Simpson. Dat wordt in het geval van True Crime gedaan volgens de rechtgeaarde Law & Order-formule, inclusief de archetypische tussentitels. Het resultaat is degelijk en onderhoudend, maar allesbehalve innovatief. Er is weinig ruimte voor fijnzinnige dialoog; acteurs laten elkaar netjes uitspreken alsof het een theaterstuk betreft. True Crime is True Detective gemaakt voor netwerktelevisie; toegankelijk, smaakvol gefilmd, begrijpelijk en bijkans afstompend.

De kwalificatie van een Amerikaanse televisiejournalist spreekt boekdelen: ‘De serie is een whodunnit maar who cares?’ Als kijker gaan we niet op zoek naar de dader; ook bij The People v. O.J. Simpson was de uitkomst al bekend. De weg naar de uiteindelijke uitspraak moet juist uitvoerig worden belicht in het scenario, en daar mankeert het in True Crime dikwijls aan. Zo volgen we officier van justitie Leslie Abramson (Edie Falco van The Sopranos) en haar vriend, gespeeld door acteur Chris Bauer, tijdens een gesprek over hun adoptieplannen. Wat is hier de relevantie? Een ander pijnpunt is de verhouding tussen Eriks dubieuze therapeut (een gekunstelde rol van Josh Charles) en zijn minnares (Heather Graham), die haar bedpartner alsmaar Dr. Daddy noemt.

The People v. O.J. Simpson was belangwekkend vanwege de raciale ondertoon: voor het eerst in de geschiedenis – althans zo voelde dat voor veel zwarte Amerikanen – werd een zwarte Amerikaan vrijgesproken. Die raciale spanning is in True Crime totaal afwezig. Hoewel Jose ooit vanuit Cuba vluchtte naar de Verenigde Staten is hij al snel onderdeel geworden van de (witte) welvarende elite. Zijn zoons zijn verwende, verknipte, perverse figuren die – de vergelijking met de moord op actrice Sharon Tate in 1969 wordt meermaals gemaakt – meer weg hebben van proleet Charles Manson, dan van een nette tennissende inwoner van Beverly Hills. Niemand zal er van wakker liggen dat ze uiteindelijk zijn veroordeeld tot levenslang.