Lauchhammer S01E01-03: eigentijds maar ook conventioneel misdaaddrama

Foto credit: ARD / Steffen Junghans / Montage

Een moord in een klein, nietszeggend dorpje. Het lichaam wordt gevonden tussen het riet. Een koppig rechercheduo dat de zaak onderzoekt: de ene agent net nieuw in de regio en netjes opererend volgens de regels, de andere een bekende uit de buurt die politieprotocollen aan zijn laars lapt.

Al in de eerste aflevering van de Duitse politieserie Lauchhammer - Tod in der Lausitz van regisseur Till Franzen stapelen de clichés zich op. De weinig verrassende, zesdelige miniserie is politiedrama zoals we dat kennen: een ogenschijnlijk simpele moordzaak blijkt gecompliceerder dan verwacht en brengt de hoofdpersonages op een pad van corruptie, drugscriminaliteit en dubbele agenda’s, waarna langzaam naar een ontknoping wordt gewerkt.

De norse, bonkige agent Maik Briegand (Misel Maticevic) reist af naar zijn geboortedorp Lauchhammer, waar hij het onderzoek leidt naar de moord op het zeventienjarige meisje Ramona. Hij wordt bijgestaan door nieuweling Annalena Gottknecht (Odine Johne), een vlijtige, zelfverzekerde rechercheur uit de grote stad, die met haar extreme nauwlettendheid op de zenuwen werkt van het plaatselijke politiekorps.

Al gauw blijkt dat Ramona in verkeerde kringen zat. Haar oude vriendje dealde drugs en Ramona’s thuissituatie was ronduit belabberd. Moeder Jennifer kon door haar extreme drugsverslaving niet zorgen voor haar kroost, waardoor Ramona en haar kleine broertje er alleen voor stonden. Logisch dus dat de eerste verdachten van de moord zich binnen het drugscircuit bevinden, maar de rechercheurs ontdekken vrij snel dat er meer aan de hand is en dat de moord deel uitmaakt van een groter plaatje.

Ondertussen leert de kijker Lauchhammer kennen; een conservatief steenkolendorp dat vasthoudt aan oude principes, haatdragend is jegens asielzoekers en klimaatproblemen ontkent. In dat opzicht is Lauchhammer een treffend, eigentijds portret van een moderne samenleving, dat qua thematiek goed aansluit bij hedendaagse problemen. Ook het gedetailleerde setdesign, de kalme, onheilspellende cinematografie en het acteerwerk in de serie vallen te prijzen: het draagt allemaal bij aan een koelbloedige, grauwe toon, passend bij het misdaadgenre.

Maar daar ligt ook meteen het grote manco van de serie: in vrijwel niets ontstijgt Lauchhammer het gemiddelde politiedrama. De serie volgt zo braaf de genreconventies dat je haast nooit echt wordt verrast. Dat is ook lang niet altijd nodig, maar met zoveel kwaliteit in huis is het wel zonde.