Late Night: pretentieloos en heerlijk ongecompliceerd

De talkshow van presentatrice Katherine Newbury (Emma Thompson) zit in het slop. De kijkcijfers dalen al tien jaar, en het einde is in zicht. Bovendien is de concurrentie moordend, maar Newbury weigert in navolging van populaire namen als Jimmy Fallon voor de camera een keur aan stompzinnige spelletjes te doen. Dat is ook haar probleem: ze neemt zichzelf té serieus en gedraagt zich als een onuitstaanbare snob. Bijvoorbeeld door haar schrijversteam te negeren. Daar komt verandering in als Molly Patel ( Mindy Kaling ) wordt aangenomen. De komst van Patel – de eerste vrouwelijke additie aan het team – gaat gepaard met nieuw succes.

De opzet van Late Night is pretentieloos en (heerlijk) ongecompliceerd: nieuweling leert oude rot hoe de wereld van nu in elkaar steekt. Terwijl de oude rot de nieuweling een en ander bijbrengt over het vak. Het scenario van Mindy Kaling grossiert vooral in de wijze waarop het inzage geeft in de wereld van Late Night-televisie. Hoewel het door Kaling en regisseur Nisha Ganatra ( Transparent ) voorgespiegelde televisieprogramma ook een pure utopie is: vooralsnog maken mannen de dienst uit in het gebabbel op de late avond. Hoewel Thompsons gefictionaliseerde personage niet zou misstaan op televisie. Ze doet niet onder voor een Stephen Colbert.

Daarnaast is het samenspel tussen Kaling en Thompson voortreffelijk – en ook andere castingkeuzes zijn messcherp: John Lithgow als Newbury’s partner, Reid Scott ( Veep ) als een van de andere komieken, en Denis O’Hare als de producer. Er is evident goed over nagedacht. Boven alles is Late Night een voorbeeld van een film die niet per se ontzaglijk authentiek hoeft te zijn. Door dat streven los te laten ontstaat er meer ruimte voor goede grappen en overtuigend drama. Met een kraakheldere kernvraag: wie wordt de eerste vrouwelijke talkshowpresentratrice op de late avond?