Lachgaskoning Deniz S01: intrigerend portret van lachgasentrepreneur

Foto credit: Videoland

De openingsscène van Lachgaskoning Deniz: De Afterparty oogt bijna als een soort overheidsreclame tegen lachgas. De stem van Deniz ‘De Lachgaskoning’ Üresin wordt langzaam afgespeeld terwijl hij zegt dat lachgas ‘euforisch’ en ‘verslavend’ is. Vervolgens filmt documentairemaker Marthe Naber Heuer de Turkse Nederlander op een troon, met een kroon op zijn hoofd, misschien wel als treffende visuele metafoor: Üresin gebruikt geen lachgas meer, maar wordt door de goegemeente nog steeds gezien als de lachgaskoning, terwijl de gemeente Amsterdam hem heeft proberen te onttronen door hem vanwege zijn handel een boete van 1 miljoen euro op te leggen omdat hij geen straatvergunning had voor de verkoop.

En waarom Üresin is gestopt? Hij verloor vrienden. Gebruikers liepen dwarslaesies op, kregen hartaanvallen. Maar, benadrukt hij: het is wettelijk toegestaan. Waarmee Naber Heuer al dan niet onbedoeld de vraag stelt: wie is nu eigenlijk verantwoordelijk voor de implicaties van lachgas? De slimme entrepreneur of de nalatige overheid? Hoewel Üresin ook wel erg vaak vervalt in slachtoffergedrag; veel van zijn sores zouden niet zijn schuld zijn. Maar als hij belandt in detentie vanwege het rijden zonder rijbewijs, dan is het kraakhelder wie de schuldige is. Hoewel Naber Heuer, en dat is terecht, hierin geen kant kiest.

In plaats daarvan presenteert ze – Naber Heuer verbeeldde al eerder bij NPO 3 de handel van Üresin - een intrigerend drieluik, waarin ze dicht bij Üresin mag komen, ook tijdens zijn trips naar Turkije. Aan alles is te zien dat ze hem probeert te doorgronden. Onder meer door zijn getroebleerde jeugd te tonen, en door Üresins moeder en ex-vriendin te interviewen. Het resultaat is een portret van gewiekste ondernemer, of een boef met een hart, het is maar hoe je het ziet.