La fille inconnue: sociaal-realistisch moordmysterie

Op een avond wordt er aangebeld bij de praktijk van de jonge huisarts Jenny Davin (Adèle Haenel). Het is eigenlijk buiten kantooruren, meldt ze haar stagiair Julien (Olivier Bonnaud), en de werkdag was al uitputtend genoeg. Als de bel niet nog een keer gaat, c’est ça, dan is het niet urgent genoeg. Maar het omgekeerde blijkt het geval wanneer een dag later twee rechercheurs bij Davin op de stoep verschijnen. Een zwarte vrouw is dood aangetroffen bij de nabije rivierbedding, en ze is eerder die avond bij de ingang van de huisartsenpraktijk gezien. Beelden van de bewakingscamera bij de voordeur bevestigen de tragiek.

Davin wordt direct overvallen door spijtgevoelens. Ze gaat in het kielzog van de politie op zoek naar wie de vrouw was en hoe ze om het leven is gekomen. Zodoende zien we haar, met een foto van de vrouw op haar smartphone, struinen door de troosteloze straten van Seraing. Een stadje in de buurt van Luik; ook de vaste plaats van handeling van het filmisch sociaal-realisme van de gebroeders Dardenne. De nieuwsgierige, obsessieve Davin is op veel plekken niet welkom.

De Dardennes geven in de film eveneens inzicht in het reilen en zeilen van een huisartsenpraktijk in een achterstandsgebied, met vertederende scènes (een jong echtpaar met een zieke baby) tot beangstigende taferelen (agressieve, drugsverslaafde patiënten). Beelden van deze dwarsdoorsnede van de samenleving worden voortdurend afgewisseld met Davins door schuld gedreven zoektocht. Een zoektocht die uiteindelijk – en zo’n openbaring is het niet – draait om de laconieke wijze waarop een gemeenschap omgaat met de dood van een zwarte vrouw.

La fille Inconnue (2016) gaat in die zin om een meisje, of een vrouw, die we – of ze – wel kennen, maar niet willen kennen. Die we doodzwijgen. In de hoop dat ze er niet is. Maar ondanks dat ze is overleden, zo vertelt de film, leeft ze voort in Davins gedachten. Dat is een treffende, bitterzoete boodschap uit een film die zeker niet de beste is van de gebroeders Dardenne (het is bijvoorbeeld geen Deux jours, une nuit , uit 2004). En het is wellicht ook hun minst sociaal-realistische film en daarmee pregnante film (omdat de film hinkt op twee gedachten: machinaties van een huisartsenpraktijk versus moordmysterie). Maar alleen Haenels spel – soms verbeten, dan zachtmoedig – is reden genoeg om de film eens te zien.