La Casa de las Flores S03E01: hilariteit en mooie levenslessen

Actrice Verónica Castro gaf in 2018 aan dat ze slechts een seizoen in de huid wilde kruipen van Virginia de La Mora, de matriarch uit La Casa de las Flores. Het is dan ook ironisch dat het satirische drama nog steeds om haar draait in het derde seizoen. Maar niet heel verrassend: eind vorig jaar werd er nog een speciale aflevering vrijgegeven waarin haar nazaten haar eindelijk begroeven, nadat ze aan het einde van het eerste seizoen al was overleden. Het derde seizoen begint dan ook met een flashback naar veertig jaar terug. Waarin Virginia – dan een jonge deerne – zich op haar verjaardagspartijtje manifesteert als een rebel.

Dergelijke flashbacks geven de afleveringen van La Casa de las Flores steevast extra elan. Ze verklaren dat al het narcisme decennia geleden al aanwezig was, misschien wel een beetje inherent aan de Mexicaanse jetset. Getuige de historische scènes met flanerende, kissebissende en roddelende hotemetoten.

In het heden treft kersverse gedetineerde Paulina (Cecilia Súarez) in haar cel oud-sekteleider Jenny (Mariana Treviño uit Club de Cuervos). Dat het uitgerekend Paulina was die de politie op haar nieuwe celgenoot afstuurde, waardoor ze nu een oog mist, belooft weinig goeds. Hoewel Paulina’s vader Ernesto (Arturo Ríos) zijn dochter geruststelt: zo ver zal het niet komen met zijn voormalige maîtresse. In een andere scène zien we Ernesto’s overpeinzingen bij het graf van Virginia, gelegen naast het graf van zijn andere grote liefde Roberta. Conclusie: de beste man heeft er een hoop gehad, net als zijn dochter Elena (Aislinn Derbez).

Elena ligt in coma in het ziekenhuis, én is zwanger. Dat is een revelatie die niet misstaat in een Latijns-Amerikaanse telenovela, waar La Casa de las Flores evident een parodie op is. Het biedt de makers ook de kans voor geestige scènes aan het ziekenhuisbed. Daar kan heerlijk gespeculeerd worden wie de vader is.

Het antwoord ligt natuurlijk in het verleden. En het devies uit de eerste aflevering van La Casa de las Flores lijkt dan ook: het heden begrijp je pas als je het verleden begrijpt. Bijvoorbeeld hoe Virginia’s lot al werd bepaald in haar jeugd. En hoe haar leeftijdsgenoten van toen nu nog steeds met elkaar omgaan; dat je sociale kring rond je twintigste in zekere zin wordt bepaald. In La Casa de las Flores draait het in die zin eventjes niet om de idyllische bloemenwinkel die tijdelijk niet in het bezit is van de familie, waardoor er ook – tussen alle hilariteit door – ruimte ontstaat voor bezinning; voor mooie levenslessen.