La Casa de las Flores S02E01: heerlijke dosis sentiment

Het is een jaar na de perikelen uit het turbulente eerste seizoen : het ooit befaamde La Casa de las Flores ligt er verlaten bij. Het bastion van de familie De la Mora werd vorig seizoen noodgedwongen uit handen gegeven door matriarch Virginia (Verónica Castro). Tot groot verdriet van diens dochters: Paulina (Cecilia Suárez) en Elena (Aislinn Derbez) hadden dolgraag de scepter gezwaaid over het bloemenimperium in Mexico-Stad. Intussen is Virignia overleden, woont Paulina met de nodige heimwee (en haar zoon en vrouw) in Madrid, en heeft Elena een baan als architect gevonden. Kleine broer Julián (Darío Yazbek Bernal) verwacht een baby en vaderlief Ernesto (Arturo Ríos) heeft zich aangesloten bij een sekte.

Over Ernesto gesproken: hij heeft ook de nachtclub, die in handen was van de familie, verkocht. Zodoende voelt het Mexicaanse drama aan het begin van het tweede seizoen aan als een schip zonder kapitein. Vader is de weg kwijt; moederlief is niet meer. Ironisch genoeg ligt Virginia op een steenworp afstand begraven van Ernesto’s minnares Roberta (Claudette Maillé). Het was immers Roberta’s zelfmoord die alle ellende een jaar eerder in gang zette.

Natuurlijk is de grootste prioriteit voor de familie dit seizoen om hun ‘bloemenhuis’ terug te winnen. Maar La Casa de las Flores is en blijft een onvervalste – maar hevig opgepimpte – telenovela, en dus presenteren de makers in de eerste aflevering al een keur aan compromitterende zaken die de rest van het seizoen roet in het eten kunnen gooien. Er ligt genoeg melodrama in het verschiet, en ook aan humor is trouwens geen gebrek. Zoals wanneer Julián tegen zijn ex verklaart dat hij maar een (of was het twee? Misschien drie? Ach vier?) keer is vreemdgegaan. Of wanneer Elena zich aansluit bij een steungroep voor nymfomanen in een kapsalon (want naar de kapper gaan is in Mexico-Stad klaarblijkelijk een louterende ervaring).

Dát is het fijne aan La Casa de las Flores, Ingobernable en Club de Cuervos : deze eerste Mexicaanse Netflix Originals zijn alledrie hoogwaardige soapseries waarin het sentiment vooral een overdreven knipoog blijkt; een geestige vorm van zelfspot.