La Casa de las Flores S01E01-0E2: geen nieuwe boeketreeks

Het grote succes van bloemenwinkel La Casa de las Flores is vooral te danken aan het perfecte plaatje dat de beherende familie De La Mora vormt. Op het verjaardagsfeest van echtgenoot Ernesto (Arturo Ríos) laveert matriarch Virginia (Verónica Castro) dan ook druk heen en weer tussen het vermaken van haar gasten en het ordenen van haar drie kinderen. Maar niet alles is pluis in het bloemenhuis, want Ernesto’s maîtresse Roberta (Claudette Maillé) bungelt aan een touw tussen de boeketten. Haar zelfmoord brengt echter meer dan enkel een affaire aan het licht, want naast een tweede vrouw onthult Ernesto ook een tweede bedrijf én een tweede gezin.

La Casa de las Flores is alweer de derde Netflix Original van Mexicaanse bodem en komt uit de koker van regisseur Manolo Caro. Ondanks zijn relatief korte carrière heeft Caro reeds vier speelfilms en een documentaire op zijn naam staan, waar helaas geen uitschieters tussen zitten. Ook zijn schrijversteam, met daarin onder anderen Mara Vargas Jackson en Monika Revilla, is relatief jong en deelt als voornaamste ervaring hun werk aan de dramaserie Juana Inés. Scenario en regie blijken dan ook de twee zwakste pijlers waar La Casa de las Flores op leunt. Hoewel er qua productiewaarde en inzet van de acteurs niets te klagen valt, ontbreekt het de serie aan een sterke basis, waardoor de belofte van de donkere komedie die in La Casa schuilt niet wordt ingelost.

Het ligt niet aan de veelbelovende opening, die snel, overdadig en intrigerend is. Spaanstalige series zijn berucht om hun tot irritatie toe aanwezige voice-overs, maar in dit geval doet Roberta’s luchtige inleiding van haar eigen dood denken aan de opening van Desperate Housewives en dat stemt hoopvol. Een opzettelijke keuze, zo schijnt, want de daaropvolgende titelsequentie lijkt wel een bewuste imitatie. Het blijkt een vergelijking die La Casa de las Flores helaas niet aankan, want waar Desperate Housewives de kijker in rap tempo aan haar personages wist te binden, raakt La Casa verstrikt in het uitspelen van scènes aan de oppervlakte. Alle ingrediënten voor een heerlijke telenovela zijn daar: een iets te strakgetrokken mater familias, een dochter die stiekem alle roddels kent, een familiegeheim dat ontrafeld wordt – maar het pakt gewoon niet.

Dat wordt deels veroorzaakt door het ontbreken van een goede soundtrack en ook de statische regie van Caro werkt niet mee, maar het voornaamste kritiekpunt is het gebrek aan emotionele diepte. De familie De La Mora kibbelt een eind weg, maar niemand lijkt echt een traantje weg te pinken te midden van zoveel verraad. Niet dat er niet voldoende bij stil wordt gestaan, integendeel. In bijna iedere scène ontvouwt zich opnieuw een collectieve uitwisseling van ‘wist jij dit?’ en ‘hoe kon je?’. En dat oeverloze gebabbel vertraagt de boel flink, want ondanks de wervelwind aan onthullingen slepen de eerste afleveringen zich in een slakkentempo voort. En dan blijkt zelfs een half uur erg lang voor een aflevering.