Koude training

Een uitdaging zijn de activiteiten die we soms in de kou doen, zoals een wak inspringen van een bevroren meer in Finland, of een bijna bevroren beek in Nova Scotia in Canada. Dan moet ik mijn trukendoos opentrekken om zoiets tegennatuurlijks tóch te doen, door bijvoorbeeld eerst een kwartiertje te gaan hardlopen met dikke kleding aan, in een sauna te gaan zitten, of de makkelijkste manier: door een stevige slok whisky te nemen voor ik het water in ga. 

Echt lastig wordt het pas als je lange periodes buiten moet zijn, zoals de keer in Groenland toen we vijf dagen per slee over het bevroren land trokken. Ik kan me niet herinneren dat het ooit kouder geweest is dan toen. Ik was gekleed in een driedubbele jas, meerdere broeken en dikke sneeuwlaarzen, maar bij -30 graden Celsius wilde mijn lichaam niet meer op temperatuur komen. Mijn Groenlandse begeleider had nergens last van; hij was gekleed in een jas van zeehondenbont, en een broek gemaakt van een ijsbeer, en stapte elke dag fluitend het ijs op. 

Ik weet nog dat ik na vijf dagen huilend aankwam bij onze eindbestemming: een klein dorp met een paar huizen, een pension en een airstrip. Twee uur heb ik in het pension in een gloeiendheet bad gezeten, terwijl de tranen over mijn wangen rolden en nóg had ik het koud: een stil protest van mijn lichaam tegen de dagenlange onmenselijke kou.

Lees verder op blz. 26 van VARAgids 15.