Killing Eve S02E01: opnieuw authentiek en hilarisch

Aan het einde van het vorige seizoen ontaardde de confrontatie tussen de bitse geheim agente Eve Polastri (Sandra Oh) en de vernuftige psychopaat Villanelle (Jodie Comer) in een eenzijdige steekpartij. Terwijl de twee bijna liefkozend naast elkaar op het bed in Villanelle’s Parijse appartement lagen, besloot Polastri – in een vlaag van verstandsverbijstering – een mes ter hand te nemen. Alsof showrunner Phoebe Waller-Bridge ( Fleabag ) daarmee wilde stellen: het kwaad huist in ons allen; ook de goedhartige spoorzoeker heeft haar momenten van verval. Sommige kijkers vonden dat deze miraculeuze verhaalwending meer weg had van een anticlimax dan van een apotheose.

Niettemin was het einde van het eerste seizoen exemplarisch voor Killing Eve, waarin de makers het graag anders dan gewoonlijk doen. Het tweede seizoen is geschreven door scenarist en actrice Emerald Fennell, bekend van Call the Midwife. Fennell gaat verder waar Waller-Bridge is geëindigd en toont in een magistrale parallelmontage wat er met de twee hoofdpersonen is gebeurd, direct na het noodlottige incident. Polastri kiest het hazenpad – snode figuren hebben Villanelle’s wooncomplex al geënterd – en vlucht via de Eurostar weer naar Londen, waar ze zichtbaar getraumatiseerd haar leven probeert voor te zetten.

Dat lukt natuurlijk niet: als ze naar haar handen staart dan ziet ze de lichaamsdelen waarmee ze het leed heeft aangedaan. Een driftige kookbui waarin ze heftig groente snijdt, leidt eveneens tot associaties met haar gruwelijke daad. Maar in Killing Eve gaan drama en humor hand in hand: wanneer Polastri eerder over de telefoon aan MI6-baas Carolyn (Fiona Shaw) opbiecht ‘dat ze haar misschien heeft gedood’, stuit ze op straat op een man die zijn vriendin ten huwelijk vraagt. De diender schakelt meteen: ‘Gefeliciteerd.’ Vooral de wijze waarop Sandra Oh het woord uitspreekt is dolkomisch.

Tegelijkertijd zien we hoe Villanelle probeert te overleven door zich moedwillig door een taxichauffeur te laten aanrijden – niemand wil haar een lift geven, dus dan is vindingrijkheid een pré. Ze mag anoniem verblijven in de kliniek waar ze wordt gedumpt, en maakt daar kennis met een jonge patiënt die ze – zoals de dievegge betaamt – prompt omtovert tot haar knechtje. Oftewel: hij mag dingen voor haar gaan stelen, totdat ze hem niet meer nodig heeft. We moeten niet vergeten dat het bij Villanelle ontbreekt aan empathie: wanneer daar ook maar een zweem van voelbaar is, maakt ze - door een wanstaltige actie – daar meteen korte metten mee.

Een volgende ontmoeting tussen de femmes fatales zal dit seizoen onoverkomelijk zijn. De verwachting is dat Villanelle nu Polastri op de hielen zal zitten. De laatstgenoemde Londense is weer aangenomen bij de Britse veiligheidsdienst MI6 en continueert haar onderzoek naar het misdaadsyndicaat ‘The Twelve’. Er is zijn dus genoeg zaken die het daglicht niet kunnen verdragen die nog moeten worden ontmaskerd. Het zal Oh – en eigenlijk verdiende Comer ook meer, vorig seizoen – misschien opnieuw een Golden Globe opleveren.

Killing Eve is wederom het (zinderende) bewijs dat wanneer vrouwen zich onderdompelen in het misdaadgenre – en dat larderen met treffende humor – er iets authentieks ontstaat: een fijne show die weliswaar gebonden is aan genreconventies, maar een geprononceerde eigen stijl heeft, met zwoele muziek en mooie ronde personages.

Niettemin was het einde van het eerste seizoen exemplarisch voor Killing Eve, waarin de makers het graag anders dan gewoonlijk doen. Het tweede seizoen is geschreven door scenarist en actrice Emerald Fennell, bekend van Call the Midwife. Fennell gaat verder waar Waller-Bridge is geëindigd en toont in een magistrale parallelmontage wat er met de twee hoofdpersonen is gebeurd, direct na het noodlottige incident. Polastri kiest het hazenpad – snode figuren hebben Villanelle’s wooncomplex al geënterd – en vlucht via de Eurostar weer naar Londen, waar ze zichtbaar getraumatiseerd haar leven probeert voor te zetten.

Dat lukt natuurlijk niet: als ze naar haar handen staart dan ziet ze de lichaamsdelen waarmee ze het leed heeft aangedaan. Een driftige kookbui waarin ze heftig groente snijdt, leidt eveneens tot associaties met haar gruwelijke daad. Maar in Killing Eve gaan drama en humor hand in hand: wanneer Polastri eerder over de telefoon aan MI6-baas Carolyn (Fiona Shaw) opbiecht ‘dat ze haar misschien heeft gedood’, stuit ze op straat op een man die zijn vriendin ten huwelijk vraagt. De diender schakelt meteen: ‘Gefeliciteerd.’ Vooral de wijze waarop Sandra Oh het woord uitspreekt is dolkomisch.

Tegelijkertijd zien we hoe Villanelle probeert te overleven door zich moedwillig door een taxichauffeur te laten aanrijden – niemand wil haar een lift geven, dus dan is vindingrijkheid een pré. Ze mag anoniem verblijven in de kliniek waar ze wordt gedumpt, en maakt daar kennis met een jonge patiënt die ze – zoals de dievegge betaamt – prompt omtovert tot haar knechtje. Oftewel: hij mag dingen voor haar gaan stelen, totdat ze hem niet meer nodig heeft. We moeten niet vergeten dat het bij Villanelle ontbreekt aan empathie: wanneer daar ook maar een zweem van voelbaar is, maakt ze - door een wanstaltige actie – daar meteen korte metten mee.

Een volgende ontmoeting tussen de femmes fatales zal dit seizoen onoverkomelijk zijn. De verwachting is dat Villanelle nu Polastri op de hielen zal zitten. De laatstgenoemde Londense is weer aangenomen bij de Britse veiligheidsdienst MI6 en continueert haar onderzoek naar het misdaadsyndicaat ‘The Twelve’. Er is zijn dus genoeg zaken die het daglicht niet kunnen verdragen die nog moeten worden ontmaskerd. Het zal Oh – en eigenlijk verdiende Comer ook meer, vorig seizoen – misschien opnieuw een Golden Globe opleveren.

Killing Eve is wederom het (zinderende) bewijs dat wanneer vrouwen zich onderdompelen in het misdaadgenre – en dat larderen met treffende humor – er iets authentieks ontstaat: een fijne show die weliswaar gebonden is aan genreconventies, maar een geprononceerde eigen stijl heeft, met zwoele muziek en mooie ronde personages.