Kenneth Herdigein en Daniël Kolf in een dubbelgesprek: twee acteurs, twee generaties

Gesprek tussen twee acteurs van Surinaamse afkomst: Kenneth Herdigein (66) en Daniël Kolf (28). ‘Kenneth is een van de redenen dat ik voor dit vak heb gekozen.

Ik ben zo trots op deze man!’ zegt Kenneth Herdigein en slaat Daniël Kolf vriendschappelijk op z’n schouders. ‘Ik heb hem zo vaak zien schitteren, maar mijn dochter van 23 heeft écht alles gezien wat jij op beeld gedaan hebt, gewoon alles. Toen ik haar vertelde dat ik samen met jou geïnterviewd werd, steeg ik in haar achting.’ Hierna volgt een harde lach die deze warme herfstmiddag vaker zal klinken in de brasserie van het Lloyd Hotel in Amsterdam.

We zitten aan tafel om te praten over diversiteit – of het ontbreken daarvan – in het theater, film en televisie.

Aan de ene kant van de ronde tafel Herdigein, de 66-jarige man die, als eerste in Suriname opgegroeide acteur, een hoofdrol vervulde in een Nederlandse serie. In Zeg ’ns Aaa en, eerder al, in de serie van Wim T. Schippers Opzoek naar Yolanda. De man die in ruim vijftig televisiefilms en series speelde, die in wel honderd stukken op het toneel stond en geprezen is voor – onder meer! – zijn hoofdrol als Nelson Mandela in de musical Amandla! Mandela.

Naast hem: Daniël Kolf (28). De man die doorbrak met zijn rol in de feelgoodfilm De libi, waarin drie bevriende jongens van kleur alles op alles zetten om een nachtclub binnen te komen. De man die, als eerste in Suriname opgegroeide acteur, afgelopen september de Theo d’Or won. Slechts twee mensen van kleur wonnen eerder die toneelprijs, zal Daniël later vertellen. ‘In 2017 won Romana Vrede de prijs, die heeft ook Surinaamse roots.’

Herdigein en Kolf.

Twee generaties acteurs die zich inzetten voor Surinaamse – sowieso zwarte – vertegenwoordiging op de planken en het witte doek.

Is er de afgelopen decennia iets veranderd? En zo ja, wat dan?

Maar eerst komen de complimenten terug.

Kolf: ‘Ik ben opgegroeid met het kijken naar Kenneth. Ik zie hem als een groot voorbeeld. Hij is een van de redenen dat ik voor dit vak heb gekozen. Ik heb u in het theater gezien. En in Paramaribo Papers: die film is zo ontzettend goed. U dráágt die film.’

‘Dat was 2002…’ Herdigein rekent uit dat Daniël toen vijf jaar oud moet zijn geweest.

Op welke wijze inspireerde het werk van Kenneth jou?
Kolf: ‘Ik ben gevormd door actrice Helen Kamperveen. [In 2007 richtte Kamperveen de theaterschool On Stage in Paramaribo op, red.] Zij heeft ons leren spelen en zij roemde mensen als Kenneth. Ze moedigde ons aan onderzoek naar hun werk te doen. Toen was het nog een hobby, ik had nog geen idee dat je acteren kon studeren. In Suriname zeiden ze vroeger: Wil je acteur worden?

Dat ga je niet overleven!’

Ze lachen beiden.

Nadat ze over en weer hebben geroepen welke stukken en films ze van elkaar hebben gezien, constateren ze dat dit de eerste keer is dat ze elkaar spreken. Hun namen staan allebei in de castlijst van de populaire misdaadserie Mocro maffia, maar ook kwamen ze elkaar niet tegen. Kolf speelde in het eerste seizoen. ‘Het was mijn eerste keer voor de camera ooit, en niet meer dan één scène lang.’ Herdigein speelde in het zesde seizoen een clubeigenaar uit Paramaribo.

Kenneth, denk je dat jouw rol in Zeg ’ns Aaa emanciperend heeft gewerkt voor andere Surinaamse Nederlanders, voor acteurs van kleur?
Herdigein: ‘Ik durf wel te zeggen dat ik paden hebben gebaand voor de Surinaamse mensen die nu aan de bal zijn. Snap je?’

Had je dat gevoel destijds al?
Herdigein: ‘Ik voelde wel die verantwoordelijkheid.’

Hij kijkt Kolf aan. ‘Met de onafhankelijkheid in 1975 kwamen er veel Surinamers naar Nederland. Suriname was zo’n ander land toen... Bevolkingsgroepen werden tegen elkaar uitgespeeld, Hin - doestanen tegen Creolen, noem maar op. Mensen werden bang gemaakt en veel Surinamers die naar Nederland kwamen, werden uitgebuit. Huisbazen die grof geld verdienden. Moeders met kinde - ren die op tien vierkante meter woonden, maar honderden euro’s huur moesten betalen.’

‘Maar goed, ik wil zeggen dat Surinamers in die tijd een slechte naam hadden. De zakkenrollers op de Zeedijk waren een begrip. Heroïnedealers. Nou, en Hans Kemna van het grootste casting - bureau van Nederland, castte mij wel eens voor een zakkenroller of een dief. Dat weigerde ik.’

‘Ik dacht: ik kan de Albert Cuypmarkt niet meer op als ik elke week een dief speel. En ik wilde het ook niet. Ik zei tegen Hans: “Ga jij zelf die dief spelen of die heroïnedealer. Ik doe het niet.”’

Je wilde die stigmatiserende rol niet?
Herdigein: ‘Dat was het. Ik voelde me verantwoordelijk voor de Surinamers. Ik dacht toen nog dat ik de wereld kon verbeteren. Ik had de illusie die alle jonge mensen moeten hebben dat je de wereld kon verbeteren. Op mijn curriculum staan dus rechters, docenten, architecten, advocaten, presidenten…’

…en dokter John en Zeg ’ns Aaa.
Herdigein: ‘Ja. In die tijd kreeg de VARA brieven met: “Wat doet die neger in mijn huiskamer?”’

Kolf: ‘Nee?!’

Herdigein: ‘Echt. In die tijd ging dat zo.’

‘Ik heb een keer gezegd: Zolang er maar één jongetje uit de Bijl - mer denkt: als Kenneth Herdigein een dokter kan spelen dan kan ik het ook, dan is het de moeite waard geweest. Dat vind ik nog steeds. Ik ben trots op acteurs als Romana Vrede, Daniël Kolf, Werner Kolf, Raymi Sambo. Ik ben trots op ze, omdat ze de kans grijpen om hun soortgenoten te verheffen.’

Hoe kijk jij naar de keuze van je rollen, Daniël?
Kolf: ‘Ik ben me er van jongs af aan erg bewust van. Ik heb het boek Wij slaven van Suriname van Anton de Kom als een bijbel tot me genomen. Vooral één citaat van hem is me altijd bijgebleven: “Geen beter middel om het min - derwaardigheidsgevoel bij een ras aan te kweken, dan geschiedenis - onderwijs waarbij uitsluitend de zonen van een ander volk worden genoemd en geprezen.”’

‘Het is precies wat Kenneth zegt, ik vind het belangrijk dat we rolmodellen laten zien in een maatschappij waarin die eigenlijk uitgesloten worden. Ik zag het als een gat in de markt toen ik op m’n zeventiende naar Nederland kwam. Ik was niet bang om getypcast te worden, omdat ik voor mezelf altijd naar manieren heb gezocht om die stereotypes te doorbreken. Ik probeer er een laag aan toe te voegen. Ik ben ervan overtuigd dat we nog lang niet alle kleuren van de zwarte man of de zwarte vrouw hebben gezien.’

Herdigein: ‘Dat is mooi gezegd.’ Kolf:

‘Het is wat u zegt: al is er maar één persoon bij wie je het vuurtje aanmaakt. En ik wil nog verder gaan. Dat iemand niet alleen denkt: oké, ik kan spelen dat ik een dokter ben, maar dat diegene denkt: Ik kan echt een dokter worden in het leven.’

Lees verder in VARAgids 47. Vanaf dinsdag 18 november 2025 op de mat, in de winkel en in de app. Nog geen abonnee?