Kastanjemanden S01: bekende ingrediënten, fijne creepy sfeer

Op de een of andere manier voelt het zesdelige Kastanjemanden heel vertrouwd aan, omdat opvallend veel elementen bijna tot de clichés van Nordic noir zijn gaan behoren. Een rustige buitenwijk waarin iedereen elkaar kent? Check. Een ambitieuze jonge rechercheur (Danic Curcic) die botst met haar onconventionele nieuwe partner? Check. Een gruwelijke moord, een politiek subplot dat in eerste instantie niets met de moorden te maken lijkt te hebben, veel gestruin door donkere bossen, afgehakte lichaamsdelen? Viermaal check!

Zo vreemd is dat overigens ook niet, want Kastanjemanden komt uit de koker van schrijver Søren Sveistrup, de man die pakweg tien jaar geleden verantwoordelijk was voor drie seizoenen van het fenomenale The Killing. Het speurwerk van de altijd in vrolijke truien gehulde Sarah Lund plaveide het fundament voor inmiddels vele tientallen series die qua toon, sfeer en thematiek op zijn minst mild schatplichtig zijn aan deze klassieker.

Hoewel de behoefte opspeelt, zou het flauw zijn Kastanjemanden ('de kastanjeman') in alle opzichten te gaan vergelijken met zijn illustere voorganger. De serie is spannend en inventief zat en zit bijzonder knap in elkaar: het is zeer verleidelijk alle afleveringen achter elkaar te bingen. De serie is goed geschreven, knap geacteerd en de makers hebben het genre uitstekend in de vingers. Alleen al het horen van een stupide kinderliedje (dat op de lokale school vrijwel dagelijks lijkt te worden gezongen) of het vallen van een kastanje bezorgt de kijker bij vlagen al een hartverzakking.

Alle pluspunten van de serie blijken meer dan voldoende munitie om thrillerfans – en wie is dat nou niet – zes uur uitstekend vermaak te bieden. Maar de iconische status van voorganger The Killing zal de Deense Netflix-reeks niet krijgen. Daarvoor zijn alle losse ingrediënten net niet onderscheidend genoeg.