Jeroen Kijk in de Vegte over zijn persoonlijke Top 2000

Voiceover en radioicoon (51) over wat hij zélf leert van B&B vol liefde, waar hij op stemt voor de Top 2000 en zijn prijzenkast. ‘Ik heb sinds kort een plankje.’

J eroen Kijk in de Vegte zit op Gran Canaria. En dat is een beetje gek, want het is buiten de schoolvakanties. En doorgaans zijn dat de periodes waarin hij en collega JanWillem Roodbeen even afstand nemen van de ochtendshow op NPO Radio2, Jan-Willem start op!. ‘Deze week wordt de Pride gevierd hier op het eiland. Vrienden vroegen me al heel vaak of ik dat kwam meevieren. Na acht jaar nee zeggen, dacht ik: vooruit, ik moet mezelf dat ook een keer gunnen’, zegt hij aan de telefoon.

En? Hoe vieren ze dat op Gran Canaria?
Met een optocht van vrachtwagens door de straten, met veel live-muziek. En daar loopt dan een bonte stoet mensen achteraan. Op de balkons van de huizen staan allerlei vrolijke mensen die niets willen missen. Het is één groot feest.

Is er nog iets te merken van de activistische wortels van Pride?
Het is dezelfde mix als in Amsterdam; feesten, maar ook laten zien dat je er bent als gay. Want hoe harder mensen roepen dat het allemaal niet meer nodig is, hoe belangrijker het is.

Toen Rob Jetten met D66 de grootste partij werd, en daarmee premierskandidaat, klotste de homohaat over alle social media.
Precies. En alleen al daarom is het dus nog steeds nodig, zo’n Pride. Ik was ongelooflijk trots op Jetten, hoe hij zich niet liet intimideren. Wat merk jij aan weerstand, of zelfs haat vanwege je homoseksualiteit? Eigenlijk niks. Ik heb een warme, liefdevolle kring van mensen om me heen bij wie ik me heel veilig voel. Maar je zal maar geboren worden in een streng-religieus gezin.

Een vijftienjarige die zich een bepaalde kleur van de regenboog voelt, die heeft het dan zwaar hoor. Je zag het recent bij het Nieuwsuur-interview met Henri Bontenbal, waar een oud-leerling van een reformatorische school vertelde hoe eenzaam hij zich had gevoeld. En dat Bontenbal reageerde in de trant van: dan ga je toch naar een andere school. Dat is natuurlijk verschrikkelijk, echt traumatisch. Als je religieuze principes zwaarder laat wegen dan het geluk van je kind, dan breekt mijn hart. Dan is Pride dus nog steeds belangrijk: we zien je, we horen je, we zijn er. We got your back.

Spreek jij je er ook over uit op de radio?
Die ruimte is er en als er aanleiding toe is, zal ik het zeker doen. We hebben onlangs aandacht besteed aan het mooie boek van Radio 2-collega Robbert Blokland, over de jaren 80 waarin aids opkwam in Nederland. Daarbij werd vooral de homogemeenschap geraakt. Dat boek heb ik ingesproken als luisterboek. Ik ben net te jong om die ramp zelf te hebben meegemaakt veertig jaar geleden. Heel verdrietig om te lezen allemaal. Ik raakte enorm gemotiveerd om het boek in te spreken, en om er een item over te maken in de ochtendshow. De ochtendshow is een familieprogramma, we zijn er voor een vrolijk begin van de dag. Het is geen Spijkers met koppen, met scherpe meningen. Ook wij zijn bezig met wat er speelt in de wereld. Het is niet alleen maar licht en luchtig. En zo’n boek is belangrijk – het legt vast wat er destijds allemaal gebeurde, zodat het niet wordt vergeten.

Heb jij een prijzenkast?
(Lacht) Ik heb sinds kort een plankje. Daar staan de twee radioringen, de Voice Over Award, het bekertje dat ik kreeg voor de allerkleinste De Mol-actie ooit, en het kaartje met de nominatie voor de Gouden Televizier-Ring voor B&B vol liefde. Ik ben helemaal niet zo bewaarderig, en al helemaal niet van ‘kijk mij eens’. Maar dit zijn toch mooie complimenten, waar je niet achteloos mee om mag gaan. Ik kijk er wel eens naar en denk dan: dit nemen ze niet meer van me af, wat er ook gebeurt. Als alles instort, is dit er nog.

Ben jij zo fatalistisch ingesteld?
Niet meer. Vroeger wel hoor. Toen ik jonger was, had ik vaak zoiets van: jongens, hoe kan dit nou allemaal zo lang goed gaan?! Op een dag komen ze erachter dat ik ook maar gewoon wat aanrommel. En dan zeggen ze dat ze op zoek gaan naar iemand anders.

Het klassieke imposter-syndroom.
Ja, dat was het helemaal. Zo lang het goed gaat, moet je er maar niet te veel erover nadenken. Maar ja, ik kan ook niet zoveel anders dan dit (lacht). Ik voel me enorm thuis in de mediawereld. Al die bevestiging, die complimenten, dat zie ik ook als een goed teken.

Tegelijk sta je ook op het tweede plan. Als voice-over en sidekick ben je vooral heel dienend. Je voelt niet de drang om vooraan te staan?
Nee. Ik ben ook niet van de competitie. Ik hoef niet groter of belangrijker te zijn dan een ander. Deze vraag wordt me vaker gesteld. Kijk, ik wil ’s morgens opstaan en heel veel zin hebben in wat ik ga doen. En dat ik iets kan bijdragen. Ik zit nooit met mijn ego in de knel. Of nou ja, dat ego zal vast wel eens opspelen, anders doe je dit werk niet (lacht). Ik ben nooit bij de radio gegaan met het idee dat ik beroemd wilde worden. Het was meer: ik wil op een plek zijn waar gave mensen gave dingen doen. En daar wil ik trouw aan blijven, niet luisteren naar types die tegen je zeggen dat je pas bent geslaagd als je een programma hebt dat jouw naam draagt.

Lees verder in VARAgids 49. Vanaf dinsdag 2 december 2025 op de mat, in de winkel en in de app. Nog geen abonnee?