It's Always Sunny in Philadelphia: 'Seinfeld op crack'

Foto credits: FX Networks

Het heeft even geduurd, maar Nederland is de laatste jaren toch echt bezig met een inhaalslag wat betreft digitaal beschikbare komedieklassiekers, van Friends en Schitt’s Creek  (HBO Max) tot Parks and Recreation  (Amazon Prime), van The Golden Girls  (Disney+) en The Nanny  (Videoland) tot Seinfeld , The IT Crowd  en Community  (Netflix).

Sinds deze week is – eindelijk! - ook It’s Always Sunny in Philadelphia  (Disney+) aan de Nederlandse digitale videotheek toegevoegd. De komedieserie begon in 2005 en wil van geen ophouden weten. De teller staat inmiddels op vijftien seizoenen, waarvan de eerste veertien bij Disney+ te zien zijn.

De serie draait om de uitbaters van een Ierse pub in Philadelphia: zus Dee (Kaitlin Olson, de dochter van Jean Smart in Hacks ) en broer Dennis (Glenn Howerton, The Mindy Project ), en zijn twee oude schoolvrienden Mac (bedenker Rob McElhenney, Mythic Quest ) en Charlie (medeschrijver Charlie Day, Horrible Bosses ). Vanaf het tweede seizoen wordt de ‘gang’ (bende) bijgestaan door Frank (Danny DeVito!), de vader van Dennis en Dee.

De makers gaan er meteen met een gestrekt been in – de serie wordt ook wel omschreven als ‘Seinfeld op crack’. In het allereerste seizoen tackelen ze op hun kenmerkend oneerbiedige wijze racisme (‘The Gang Gets Racist’), abortus (‘Charlie Wants an Abortion’), kanker (‘Charlie Has Cancer’) en pedofilie (‘Charlie Got Molested’), waarbij de hoofdrolspelers zich steevast van hun slechtste kant laten zien.

Vooral de heren lijken een wedstrijdje te doen wie de grootste eikel is (mijn stem gaat naar Dennis). Mac probeert de sportcoach van zijn oude school te verleiden (om te bewijzen dat hij aantrekkelijk genoeg is om door een leraar verkracht te worden), Dennis maakt – uit wraak – avances naar de moeders van zijn beste vrienden, Mac en Charlie proberen aan een museum nazi-memorabilia te verkopen en Dennis en Dee gaan aan de harddrugs in de hoop zo in aanmerking voor bijstand te komen.

Kijken naar niet al te sympathieke mensen die vaak niet al te sympathieke dingen doen klinkt wellicht niet als ultiem tijdverdrijf – wat dat betreft voelt de serie wel een beetje als de komedievariant van Succession. Toch moet je blijven kijken. Al is het maar om te zien hoe ze nu weer op hilarische wijze slachtoffer worden van hun eigen ‘slimme’ plannetjes.