Vera Siemons wil meer diepgang wanneer we praten over muziek die door vrouwen is gemaakt.

Hoe kwam je erachter dat je een muzieknerd bent?
Ik moet een jaar of zeven zijn geweest toen ik de top 100 uit het Brabants Dagblad begon te knippen. Ik hing ze op een rijtje aan de muur zodat ik ze vanaf de eettafel kon bestuderen. Ik luisterde veel radio en was een obsessief Britney Spears-fan. Ik had zelfs een Britney Spears-rugtas. Mijn vader leefde toen nog en is met me naar haar GelreDome-concert gegaan. 

Dat was toch ’s avonds?
Ja. Dan moest ik vooraf een dutje doen in de auto. We overnachtten in een hotel. Het was geweldig. Ik had een verrekijkertje gekocht zodat ik het goed kon zien. Ik ben haar nummers mooi blijven vinden, al kwam ik er niet voor uit op de middelbare school.

Moest iedereen op het Mencia de Mendoza Lyceum in Breda horen welke muziek je had ontdekt?
Nee, daar was ik veel te verlegen voor. Ik had daar ook geen vrienden die veel met muziek bezig waren. Die leerde ik kennen via Twitter en Last.fm. Zij wilden wel helemaal naar Tiel rijden voor een concert.

Voor een verlegen iemand lijkt het me vrij intens om constant nieuwe mensen te ontmoeten.
Ja, je leert dan best veel over jezelf. Ik was op Lowlands met een groep vrienden uit Hoorn. Daarvan kende ik één iemand. De rest kon me niet verstaan. Ik praatte plat Zunderts. Ze dachten dat ik uit België kwam. Ik werd me er heel bewust van dat de Randstad een ander deel van Nederland was.

Vond je de andere kant van de rivieren aantrekkelijk?
Dat wel. Er waren veel concerten. Er gebeurde meer. Ik wilde altijd in een stad als Amsterdam wonen. Omdat een dorp toch klein is en de mensen veel op elkaar letten.

Je vader overleed aan kanker toen je acht was. Heb je meegekregen van welke muziek
hij hield?
Ik ben daar de laatste jaren pas naar gaan vragen. Maar het waren de jaren 90 en we woonden vlakbij Breda. Tiësto was groot en mijn vader luisterde naar die muziek. Hij kwam ook in de iT (Amsterdamse discotheek, red.) en dat soort plekken. Als kind sliep ik jaren in een T-shirt van de iT. Later begreep ik pas hoe vet dat was. Hij zette thuis ook dance op. Moby werd op zijn uitvaart gedraaid. Hij was ook fan van The Cure en Prince, daarin lijk ik op hem.

Waarom onderzoek je nu pas van welke muziek hij hield?
Nadat hij overleed, is het leven heel snel doorgegaan dus het kwam er niet van. Ik had ook twee jongere zusjes en het was echt overleven. Ik weet nog dat mensen erg schrokken als ik vertelde dat ik geen vader had. Ik had het weggestopt. Er werd verder niet over gepraat, wat ik verder niemand kwalijk neem. Ik merkte dat mensen het zielig voor me vonden. Soms zei een docent er iets één-op-één over. Maar ik stond er zelf niet bij stil.

Heeft zijn overlijden je gevormd?
Op veel manieren. Daar ben ik vooral achter gekomen door te praten met anderen die ook jong overleden ouders hebben. Want ja, praten doe ik nu wel. Mijn vader is maar 35 geworden. Het zorgt ervoor dat ik extreem met de dag leef. Er gaat geen dag voorbij of ik denk: jeetje, ik ben gezond. Dat bewustzijn voel ik heel erg. Dat ik heel veel ouder dan hij ga worden, is niet iets wat voor mij vaststaat.

Hij bezocht de iT, nam zijn 7-jarige dochter mee naar Britney Spears. Op zijn begrafenis werd ook trance van Rank 1 en Paul Oakenfold gedraaid. Geen saaie vader.
Zeker niet. Hij had een tweelingbroer. Daarover zei hij voor zijn dood: als je later wilt weten, hoe ik eruit gezien zou hebben, moet je naar hem kijken. Hij was tot het laatste moment heel grappig. Zo’n zes jaar geleden kwam mijn oom met een harde schijf aan. Hij had allemaal video’s van mijn vader gedigitaliseerd. Monnikenwerk. Mijn vader had veel gefilmd met zijn handycam. Ook de dag dat we naar Britney Spears gingen. Het is heel emotioneel om naar te kijken. Ik kan het niet langer dan twee à drie minuten zien. Ik herken zijn stem bijvoorbeeld niet. Het is confronterend hoe de tijd daar overheen is gegaan. Ik zie ook hoeveel hij hield van het nachtleven, van livemuziek, dansen, gezelligheid. Zijn humor herken ik. Ik gebruik het ook als overlevingsmechanisme. Ik ging eens met mijn moeder en mijn zusjes uit eten op zijn sterfdag. Mijn moeder verslikte zich in haar eten. Ik zei: mam, van alle dagen die je uit kan kiezen om dood te gaan, is dit wel een heel bijzondere. De video’s maken ook duidelijk wat voor lieve en leuke man hij was. Niet dat ik anders dacht, maar het maakt het gemis nog veel groter.

Lees verder in VARAgids 45 vanaf bladzijde 8.