Interview: Rufus Sewell en Alexa Davalos over The Man in the High Castle S03

Rufus Sewell: 'Ik denk dat het een verschrikkelijke realisatie zal zijn, en niet alleen een realisatie, maar iets waar hij bang voor was. Angst voor dat wat er gebeurt mogelijk een vergelding is voor wat hij heeft gedaan, voor de keuzes die hij heeft gemaakt in het verleden. En hoewel hij weet dat hij zijn gezin probeert te beschermen, is hij ook bang voor de vreselijke mogelijkheid dat de prijs die hij daarvoor betaalt zijn familie is. En dat ‘het beest’, de machine waar hij zichzelf mee heeft geallieerd, nu zijn kinderen aan het claimen is. Het probleem daarmee is dat er geen weg meer terug is. Wanneer zijn familie in gevaar is, is macht de enige hoop die John nog heeft. Macht om zijn dierbaren, wie er nog van over zijn, te beschermen. Hij moet zich nog sterker verbinden aan het Reich, zodat hij hogerop kan komen en meer en meer macht krijgt daarbinnen. Ook al is het Reich het gevaar.'

Sewell: 'Nou, dat is een heel interessante vraag. Want er zijn bepaalde richtingen waar ik het personage op zou willen zien gaan, maar ik ben niet de showrunner. Soms zie ik dat de schrijvers het personage in richtingen duwen die ik niet had verwacht. Soms helpt me dat enorm, omdat dat punt waar we (John en ik) elkaar ontmoeten heel interessant is voor de conflicten in het personage. Er zijn dus bepaalde dingen die ik zou willen laten gebeuren en sommige dingen die zullen gebeuren, en die twee zijn niet per se hetzelfde. De noodzaak waar Smiths verhaal naartoe gaat, veroorzaakt soms een conflict in mij en in essentie ben ik zijn bewustzijn. En dat is hoe een personage ontstaat: door dat conflict van waar je wilt dat het personage heen gaat, en waar het heen geschreven wordt.'

Alexa Davalos: 'Ik denk dat ze niet heel goed bezig is om niet in wanhoop te vallen. Maar ze is iemand die ongelooflijk vasthoudend is, soms zelfs te veel. Ze vertrouwt blindelings. Ze heeft vertrouwen in de menselijke aard op een manier die deze specifieke wereld niet noodzakelijkerwijs verdient. Ik denk dat als wij dat soort dingen meemaken, we niet lang kunnen stoppen en nadenken over wat er gebeurd is, zonder helemaal in te storten. Ik denk dat ze iemand is die moet blijven doorgaan en naar voren blijft kijken als overlevingsmechanisme. Ik denk dat dat haar in leven houdt en haar op het pad houdt waar ze op is. En ik denk dat ze simpelweg geen andere keuze heeft.'

Davalos: 'Gosh, dat is een goed idee, we zouden dat moeten voorstellen bij de schrijvers! In theorie zou dat geweldig zijn. Ik denk dat Juliana in een positie is waarbij haar loyaliteit niet één bepaalde richting opgaat. In het derde seizoen is ze heel toegewijd aan het stoppen van een soort universele - of multiversele, ik weet eigenlijk niet hoe ik het moet verwoorden - heerschappij. De nazi’s zijn aan het proberen om in andere alternatieve realiteiten te komen en een dominantie te vestigen die zich eindeloos spreidt. Juliana probeert met elk deel van haar kleine zelf dit tegen te houden. De films helpen daar natuurlijk bij, maar brengen tegelijkertijd ook schade toe. Het is heel lastig om dit concept te begrijpen natuurlijk. Het is een heel abstract idee: een andere wereld waar het anders kan zijn, andere mogelijkheden. Hoewel ze bewijs heeft van wat er zou kunnen zijn, is het voor de mensen om haar heen erg moeilijk om te geloven. Dus ze is aan het strijden met waar mensen in geloven of vertrouwen en hun gevoel van ‘wat als’. Ze doet eigenlijk alles wat ze kan.

Davalos: Gosh, dat is een enorme vraag. Ik denk dat het neerkomt op het feit dat Juliana het idee van verzet representeert, het idee om niet te accepteren wat er is, maar om door te gaan en te eisen dat er een verandering komt. Ik denk dat als dat toepasbaar is in de wereld van vandaag, dat we dat allemaal op onze eigen manier doen. Ik denk dat dat het meeste is wat ik daarover kan zeggen.'

Sewell: 'Toen ik onderzoek deed hiervoor ontdekte ik dat er normale Duitsers waren die eindigden als nazi’s, en dat was wat me aantrok aan deze rol. Het waren Duitsers die zichzelf ervan hadden overtuigd dat zij ‘goede mensen’ waren. Die over zichzelf dachten dat zij goede familiemensen waren, en van wie ook hun gemeenschap ze als zodanig zag. Mensen die een verhaal hadden gecreëerd voor zichzelf waarin zij de goede mensen waren en een andere groep dehumaniseerden, zodat ze met zichzelf konden leven. En dat is een vermogen wat mensen hebben en doen in tijden van oorlog en in vrede. En het gebeurt ook op dit moment. Het gebeurt in heel Europa, in Engeland, in Amerika. Mensen slagen erin om in hokjes te denken, het is haast een soort tribalisme dat mensen erin laat slagen. En om in staat te zijn om in de naam van ‘goed zijn’ weg te kijken naar wat - potentieel - wreedheden kunnen worden. Maar die over zichzelf in essentie denken dat zij ‘goed’ zijn. En ik denk dat John daar een voorbeeld van is en dat dat aan de hand is in de wereld vandaag.