Interview met Sander de Kramer

Hij ziet er vandaag uit als ‘de dood van Pierlala’, zo zegt hij zelf, maar dat komt omdat hem deze dagen niet meer dan vier uur slaap per nacht gegund is. Er moeten kachels naar Oekraïne, en de organisatie daarvan vraagt veel van zijn tijd. 

De kachels voor Oekraïne vormen het laatste project van de in 1973 in Rotterdam geboren journalist die zich evenzo makkelijk manifesteert als activist. Jarenlang was Sander de Kramer in Rotterdam de drijvende kracht achter de straatkrant voor dak- en thuislozen. Zo sloop er eigenlijk altijd wel engagement in zijn journalistieke activiteiten. Na een reportage in Sierra Leone, waar hij jonge kinderen in de diamantmijnen zag ploeteren, richtte hij samen met Hugo Borst de Sunday Foundation op. Met die stichting bouwt hij scholen voor kinderen, verzorgt microkredieten en initieert landbouwprojecten. Dat doet hij in samenwerking met de lokale bevolking, met name met de chiefs die hem daarom in 2010 eerden met een bekroning tot chief. Daarover verscheen in 2018 het boek Chief Ouwe Dibbes. 

Die Chief Ouwe Dibbes stond begin 2022 in een goudmijn te Sierra Leone toen zijn telefoon overging. Het bereik was slecht, maar een krassende stem belde hem vanuit Hilversum met een verzoek. ‘Ik was daar om jonge meisjes uit de goudmijnen te halen’, vertelt Sander. ‘Dat heb ik eerder gedaan bij diamantmijnen in een ander deel van Sierra Leone omdat ieder kind het recht heeft om naar school te gaan. Ik had me bij die goudmijn voorgedaan als goudopkoper omdat ik wilde weten hoe de situatie écht was. Als ze weten dat ik kom om de kinderen er weg te halen, dan sturen ze die kinderen van tevoren weg of ze zetten er juist kinderen bij omdat ze weten dat won uiteindelijk hun harten. Dat ging allemaal heel goed en op dat moment kreeg ik een belletje.’ 

Had je bereik dan? Gewoon telefoneren lukte niet, maar we konden via WhatsApp bellen. Ik had zo’n klein kastje bij, zo’n routertje. Het gesprek viel nog een paar keer weg, je kent dat wel, en eerst vroegen ze nog – hebben ze waarschijnlijk bij jou ook gedaan – of ik mee wilde doen aan ‘een spelletje’, haha. Uiteindelijk zeiden ze dat het om Wie is de Mol? ging. Het is natuurlijk een programma dat wordt gevreten door Nederland, het is hartstikke leuk om naar te kijken, dus ik zei meteen: ‘Ik doe mee!’ Als er een verzoek komt van een tv-programa weeg ik dat wel af, maar hier wist ik meteen: dit is leuk. Ik dacht wel: wat gebeurt hier allemaal? Het was een bizar moment: eerst die kinderen uit de goudmijnen, daarna Wie is de Mol?

Lees verder in de VARAgids 1 vanaf bladzijde 8.