Interview met Pieter Jan Hagens

Dit moet geen ‘mannen van rond de zestig praten over hun roemruchte verleden’-interview worden, maar Pieter Jan Hagens en ik werkten lang (lang) geleden samen bij het roemruchte programma Spijkers met koppen, dat tot vreugde van velen nog steeds elke zaterdag tussen 12.00 en 14.00 uur de Radio 2-ether in wordt geslingerd.

Pieter Jan presenteerde, samen met Jack Spijkerman en kortstondig met Felix Meurders, en ik was onderdeel van het cabaret en las wekelijks om 12.45 uur mijn column Het is 5 voor 12 voor. Wat ik niet wist, is dat Pieter Jan het vak zo ongeveer van Felix geleerd heeft.

Pieter Jan: ‘Ik heb Spijkers een paar jaar gedaan en vond het ontzettend leuk, maar het hield op toen ik bij de VARA vertrok. De sfeer in het café was goed, op zaterdagochtend door een stil Utrecht naar je werk lopen, het was een mooie tijd. Felix vond dat het applaus altijd hard moest, dan kon-ie daar doorheen rammen... Dat publiek opzwepen.’

Met die grote rechterhand van hem. Precies!

Ik vond het nogal wat, dat ik met Felix ging werken, die ik kende van Gesodemeurders en Langs de lijn. Dat had ik precies hetzelfde, maar veel eerder nog, in 1984 of zo... Toen deed hij Radio 1 en was ik daar verslaggever. Ik mocht naast hem zitten om het vak te leren, als het ware. Ik was een jaar of 24 en de grote Felix Meurders tolereerde mij naast zich. Ik heb alles van hem afgekeken. Dat was mijn opleiding. Alles live. Nooit bang zijn, snel schakelen en improviseren, niet te veel voorbereiden, maar wel een beetje.

Je kunt perfect voorbereid een interview afnemen, maar de lol is om een echt gesprek aan te gaan. En kijken of het ontspoort. Ik heb een keer Willem Oltmans geïnterviewd bij Spijkers en die vond mij wel leuk. Hij ging halverwege het interview achter mij staan en begon mijn schouders te masseren. Heerlijke dingen!

Het is ook zo fijn om iemand die je interviewt even uit zijn spoor te laten lopen. Dan zeg ik, terwijl iemand praat en zijn hand op mijn arm legt om te mogen uitpraten, opeens: ‘Hee, je zit aan me!’ Gewoon om even een andere energie in dat gesprek te leggen. Ja, heerlijk... Mooie tijd was dat.

Had jij een idee wat je wilde doen, toen je bij de radio kwam, was er een masterplan? Nee, absoluut niet. Ik was ook helemaal niet zo ambitieus. In de kantine zeiden ze tegen me: ‘Moet jij niet eens een screentest doen?’ Maar eigenlijk keek ik een beetje neer op tv, ik vond radio veel edeler. Ook bij alle tv-dingen die ik ben gaan doen, heb ik heel erg het gevoel dat het me is komen aanwaaien. Ik had bij de verslaggeving op de radio al iets van: eens kijken of het allemaal lukt, of ik het kan. Dat ik daarna de wind onder mijn vleugels kreeg en al die tv-dingen ben gaan doen en…

Net voordat de emotie ons beiden te veel zou worden, vraagt de jongedame van het café of we wellicht nog een gemberthee of groene thee willen nuttigen. Nou, dat willen we wel.

Waren er ook momenten dat het niet lukte, dat de wind je vleugels niet meer optilde? Oh ja, zeker. Ik werd door Veronica benaderd, zij gingen net commercieel en zochten iemand die een talkshow kon doen. Ik kreeg daar veel vrijheid, mocht alles. En na twee jaar was dat compleet klaar. Ik deed daar iets op een plek waar ik niet hoorde. Het was een soort journalistieke talkshow. Nou, daar zat de Veronica-kijker dus helemaal niet op te wachten.

Lees verder in de VARAgids 51 vanaf bladzijde 10.