Interview met Linda de Mol

Voor 2022 heeft Linda de Mol geen verwachtingen. ‘Ik ben van de planning, iemand die alles uitstippelt. Misschien moet ik dat eens loslaten.’

Ze had weleens een paar sketches gedaan. Maar de rol van Nicky Spoor was meer dan twee decennia geleden de echte aftrap van de acteercarrière van Linda de Mol. Ruim zeventig afleveringen speelde zij in Spangen de aanstormende rechercheur met grote bek die het niet alleen criminelen lastig maakte, maar ook haar collega’s. Aan de zijde van Monique van de Ven onderzocht ze onder meer mensensmokkel, kinderdiefstal en fraude.

Als de enigszins hoekige gedragsdeskundige Anna van Kessel keert De Mol terug in een politieserie, Diepe gronden. De acteur/bladenmaker/presentator over haar personage: ‘Ze is redelijk verzorgd, minimale make-up, klem in het haar en makkelijke schoenen. Niet iemand die in modebladen kijkt welk model jeans ze moet hebben. Ze is van het praktische, koopt een jas waar ze lang wat aan heeft. Helemaal mijn idee. Not. Geen gezellige sociale of warme vrouw. Maar ja, ze heeft een baan waarin ze continu wordt geconfronteerd met in stukken gesneden mensen. Dan ben je niet al te vrolijk. Maar ze is wel goed in haar werk. Voor mij juist leuk om te spelen die combinatie.’

In het vierdelige Diepe gronden – ‘fijn die overzichtelijke hoeveelheid afleveringen, soms denk ik: moet het allemaal over 13 delen worden uitgesmeerd’ – komt Anna van Kessel in actie nadat in het anders zo pittoreske natuurgebied De Weerribben het lichaam van de 17-jarige Daphne Oosthoek is gevonden. Naakt met een plastic zak over haar hoofd. Wanneer Van Kessel deze moord koppelt aan de vermissing van een ander meisje sluit het team (met onder anderen Egbert-Jan Weeber en Peter Blok) niet uit dat er in de polder gejaagd moet worden op een seriemoordenaar.

‘Ik vind het heerlijk om me onder te dompelen in zulke verhalen. Superspannend. Onlangs zag ik op Netflix Kastanjemanden en ik was blij dat de kastanjes al gevallen waren. Ik durf dat niet in mijn eentje te kijken. Zo eng. Ik wacht eerst tot Jeroen (Rietbergen, haar partner, red.) thuis is. Dan zet ik het alarm aan en met Jeroen op de bank en de hond aan mijn voeten kan ik het aan. Ontzettend leuk ook om samen bijdehand te doen en bij aflevering twee te zeggen: die en die heeft het gedaan. Of nee: toch die. Diepe gronden zet de kijker ook een paar keer op het verkeerde been.’

Tussen Diepe gronden en Spangen zit meer dan twintig jaar tijd. Hoe ben je veranderd als acteur? Ik weet nu hoe het werkt op een set waardoor ik me helemaal op mijn rol kan richten. Toen ik begon met Spangen was ik zo bleu als wat op acteergebied. Ik ben Monique eeuwig dankbaar dat zij mij daar bij de hand heeft genomen. Niet als lerares, maar op een lieve manier. Als presentator was ik gewend om met camera’s en teksten te werken. Dat ging mij goed af: een blik op het script en ik kon bij wijze van spreken een monoloog oplepelen. Zonder mij te verspreken. Maar acteren was toch wat anders. Stond er: Nicky komt binnen en kijkt vorsend door de ruimte. Hoe kijk ik in godsnaam vorsend door een ruimte, dacht ik. Monique was daarbij een enorme support, legde me ook terminologie uit waarvan ik nog nooit gehoord had. Zoals: een Italiaantje doen (een snelle tekstrepetitie, red.). En ze gaf me instructies over zoenscènes.

Wat voor zoenadvies gaf Monique van de Ven dan? Ik dacht: hoe gaat dat in zijn werk met iemand die ik nog nooit heb ontmoet? Moet ik dan eerst in de lucht happen? Of gelijk all the way? Ik sliep er de hele nacht niet van. Monique zei: je maakt kennis met elkaar en spreekt dan gewoon zakelijk af. Een filmzoen met alleen lippen tegen elkaar of een echte? Dan hoef je er verder niet over na te denken.
Met Mark Rietman in Diepe gronden was het professioneel. Met Peter Paul Muller in Gooische vrouwen was het echt. Maar ja hallo, hij speelde 42 afleveringen en twee films mijn echtgenoot. Ik zoende hem bij wijze van spreken vaker dan mijn eigen vent. Het was ’s morgens hop uit mijn bed stappen, op de set naast hem op de bank zitten, ‘hé hallo hoe is het vandaag met jou’ uitwisselen en vervolgens een zoen- of seksscène spelen. Alles was zo vertrouwd, dat maakte geen bal meer uit. We deden dat zonder nadenken.

Hoe is Diepe gronden tot stand gekomen? Ik ben een enorme fan van Scandinavische misdaadseries. Ze zijn ongelofelijk spannend, draaien vaak om rechercheurs met een gek randje en ze hebben dat rauwe en grauwe dat ik bij sommige Amerikaanse tegenhangers mis. Ik sprak erover met regisseur Will Koopman, met wie ik ook bevriend ben, en zei: kunnen wij niet zoiets maken? En dan niet in Amsterdam, Rotterdam of Maastricht, plaatsen waar vaak wordt gefilmd. Maar ergens op het platteland waar een heel dorp in shock raakt, zo had ik het omschreven. Will heeft schrijver Lex Passchier de opdracht gegeven een opzet te maken. Hij kwam met het voorstel mijn personage te baseren op Carlo Schippers, de enige Nederlandse profiler die door de FBI is opgeleid. Wij hebben hem netjes op de hoogte gesteld van onze plannen en hij vond dat prima. Fascinerend, die puzzel die zulke gedragsdeskundigen moeten oplossen om tot een profielschets van een dader te komen. Maar het is vooral veel achter een computer zitten om dossiers door te nemen en zaken te vergelijken. Voor de serie, omdat dat toch tv is, hebben we Anna vaak op pad gestuurd naar de plaats van het delict omdat je anders zo’n saai beeld zou krijgen.

Je werkt bijna altijd met Will Koopman. Zou een andere regisseur geen onvermoede talenten in je kunnen aanwakkeren? Ik heb alleen Ellis in Glamourland niet met haar gedaan. Verder alle films en alle dat ik nog een keer iets met een andere regisseur ga doen. En Will doet ook dingen zonder mij, zoals de serie Oogappels.

In de eerste aflevering wijst Anna van Kessel erop dat uiterlijk – ook onbewust – een belangrijke rol speelt in het nemen van beslissingen. Heb jij dat zelf ondervonden? Dat weet ik niet. Ik heb mijn carrière te danken aan een auditie bij Sky Channel dat in 1985 voor The DJ Kat Show een meisje zocht dat er Hollands uitzag, goed Engels sprak en iets van muziek wist. Van dat laatste had ik niet veel verstand, maar mijn Engels was prima en ik zag er blijkbaar Hollands uit met mijn blonde haar en bolle wangen. Dus mijn uiterlijk speelde op dat moment een rol bij het krijgen van die baan.

En speelde het andersom? Als werkgever van het blad LINDA.? Als een van de eerste glossy’s kozen wij er direct voor om zo min mogelijk te doen wat andere magazines deden: alleen fotomodellen of bloedknappe BN’ers als Katja Schuurman op de cover zetten. Wij braken daarmee. Kwamen met andere soorten BN’ers, fotografeerden ook oudere vrouwen. En zowel in het aannamebeleid van personeel als inhoudelijk zijn we diverser geworden, hoewel er nog een inhaalslag te maken is.

Lees verder in VARAgids 1 vanaf bladzijde 8.