Interview met Floor Bremer

Ze is dé politiek verslaggever van RTL 4. Floor Bremer in gesprek met oud-collega Wouke van Scherrenburg.

Ze is slim, gastvrij, hartelijk, houdt graag de controle en is uiterst gereserveerd over haar privéleven. ‘Waarom zou iemand daar iets over moeten weten, het gaat toch over mijn werk?’ En ze is een perfectionist: ‘Dat is mijn last, ik probeer dat in te tomen want dat is hinderlijk voor anderen. Bijvoorbeeld net voor de deadline nog even hier een dingetje en daar een datje willen veranderen, probeer ik af te leren en dat lukt de ene dag beter dan de andere.’

Over je werk praat je open en hier en daar zelfs gepassioneerd. De journalistiek was voor mij een droom, ik hield altijd al van verhalen lezen en het journalistieke podium om zelf je verhalen te vertellen en de avonturen te beleven. En je hebt gratis toegang tot het nieuws, tot verhalen van en over mensen, tot interessante mensen en tot alles wat je wilde weten om erover te kunnen schrijven.

Je volgde de opleiding Journalistiek in Groningen en studeerde tegelijk af in geschiedenis. Daar heb ik heel hard leren werken.

Nauwelijks een jaar na haar afstuderen volgde ze ook de opleiding voor radiojournalistiek. En vandaaruit ging het hard, via stages bij de NOS veroverde ze een plek op de redacties bij diverse kranten en omroepen en deed verslag over van alles: scholen, raadsvergaderingen, conflicten, Sail Amsterdam, de Olympische Spelen.

Een scala aan onderwerpen die je ter hand nam. Ik leerde verhalen te zien en ik leerde die verhalen te vertellen, ik nam elk onderwerp aan want het belangrijkste was meters maken om het vak tot in de puntjes te gaan beheersen. Een ervaring die ik iedereen gun want dat is de beste basis voor dit vak. Ik zat wat de radio betreft daar in een gouden tijd. Vooral bij Marjolijn Uitzinger die voor de AVRO twee keer per week drie uur radio maakte en waar alles kon. Ik ben de hele wereld rondgereisd, het was een fantastische en heel erg leerzame speeltuin.

Twee keer per week drie uur onbelemmerd radio maken, kom daar nog maar eens om. Ja, dat is voorbij. Nu heb je podcasts. Dat deden we eigenlijk toen voor de radio. Ik ben ook dol op luisteren naar podcasts en op storytel. Radio is nog steeds mijn grote liefde. Het is kleiner, ondanks dat er nu overal webcams hangen, dat is jammer. Maar zoals wij hier nu samen zitten te praten heb je een heel ander gesprek dan wanneer er iemand binnenkomt met een grote camera.

In 2006 zegde je je baan op bij de radio. Waarom? Nou, ik ging in New York wonen. Niet voor de liefde, hoor. Ik ging er gewoon wonen. Ik was er nog nooit geweest en ik wilde daar zijn. Ik had wat freelance afspraken gemaakt en dacht: leuk, New York. Ik had ongezien een huis gehuurd, kwam daaraan met een taxi en reed mijn straat in Brooklyn Heights in en dacht: dit is het begin van de Cosby show! Ik heb er vier jaar gewoond. Het was er schots en scheef, sommige mensen werden er zeeziek maar het was een fantastisch mooi huis. Een van de oudste huizen van Brooklyn.

In die periode versloeg je voor onder meer EenVandaag de verkiezingen waarin Obama voor de eerste keer werd gekozen. EenVandaag had een fantastisch project in Canton, Ohio. Daar werd de basis gelegd voor mijn werk voor RTL. We maakten de problemen die in Amerika speelden klein en inzichtelijk door mensen in Canton te portretteren. Daar was de verdeeldheid precies fifty-fifty. In Canton ging het altijd zoals het in het land ook ging.

Problemen zoals de gezondheidszorg, het onderwerp dat voor zoveel verdeeldheid in de Amerikaanse samenleving zorgde. Obama wilde iets doen aan de enorm hoge ziektekosten. Ik vond iemand in Canton die een hartaanval had gehad, het ziekenhuis in moest en eruit kwam met 50.000 dollar schuld die ze niet kon betalen. Vicky heette ze. Ze raakte haar huis kwijt en raakte bankroet. Ik ben van veel inwoners gaan houden en vooral van Vicky, om haar optimisme en veerkracht. Ze was alles kwijtgeraakt, ook haar baan. Maar als je haar vroeg: zou een ziektekostenverzekering niks voor jou zijn? Dan zat er toch twijfel bij haar en zei ze: ik wil niet dat de staat voor mij besluit, ik wil zelf zeggenschap blijven houden. Ik ben daar gaan begrijpen hoe Amerikanen kunnen denken. Een jaar later hebben we Vicky weer opgezocht. Met haar man woonde ze bij haar hoogbejaarde ouders in een vochtige kelder. Zo pijnlijk.

Om de inwoners van Canton goed te leren kennen, besloot je er twee maanden te gaan wonen. De eerste zondag zag ik een totaal uitgestorven stadje. Mijn hemel, waar is iedereen? Nou ze zaten allemaal in de kerk. Canton had veel kerken en die heb ik bijna allemaal bezocht. Overal werd ik verwelkomd – van de kerken tot en met de scouting en de countryclub, terwijl de verschillende groepen onder elkaar totaal niet communiceerden. Maar ik was exotisch, een soort alien, dus grappig. Ik werd zelfs sidekick bij het lokale radioprogramma. Dan liep ik binnen en mocht gewoon meepraten. ‘There she is again’, riep de presentator dan.

Lees verder in VARAgids 49 vanaf bladzijde 8.