Interview met Ewout Genemans

Na Bureau Burgwallen, Bureau 040 en Bureau Hofstad presenteert Ewout Genemans de komende tijd Bureau Arnhem. In deze realityserie volgt hij verschillende agenten uit de Gelderse hoofdstad tijdens hun dagelijkse bezigheden op het politiebureau en in de wijken. De opnamen blijken tijdrovend: ze nemen zes tot zeven maanden in beslag.

Naast dat werk steekt Genemans energie in zijn eigen reeks Ewout. Daarvoor reist hij de ene keer af naar Mexico om in de aflevering ‘Moord in een toeristenoord’ te praten over onthoofde lijken. De andere keer staat hij op een Amerikaanse pornoset met acteurs die vertellen over hun nogal opmerkelijke werkomstandigheden of rijdt hij geblinddoekt mee op de achterbank van een zwaar beveiligd gevangenentransport.

En o ja: hij is ook nog creatief directeur van No Pictures Please, de Nederlandse dochter van entertainmentreus Fremantle. Deze productiemaatschappij bedenkt en maakt uiteenlopende programma’s: van Dream school (NTR) tot 24Kitchens De worsten van babel en het dagelijkse 112Vandaag voor RTL 5. Genemans over deze arbeidsintensieve carrousel: ‘Eigenlijk gaat mijn meeste tijd op aan No Pictures Please. Daar ontwikkel ik met het team (er werken afhankelijk van de lopende producties zo’n veertig mensen, red.) nieuwe projecten en formats. Het komt voor dat ik tot drie uur ’s middags op kantoor zit te vergaderen of ideeën pitch bij zenders en vervolgens in de surveillancewagen stap voor het politieprogramma. Want dat wordt vaak in de avond opgenomen, dan zijn de meeste incidenten. En dan ben ik tegen middernacht thuis. Mijn werkweek telt veel uren en vaak zes en soms zeven dagen. Maar daar kies ik zelf voor, ik vind die onderwerpen interessant. Loopt een serie op zijn eind, dan doemt er altijd wel een nieuw programma op dat mij leuk lijkt. Als ik eenmaal vrij ben of vakantie neem, dan doe ik zo min mogelijk. Op die manier ontspan ik.’

Wat vind je bijzonder aan Bureau Arnhem? We hebben een aantal agenten lang en intensief gevolgd om te kijken hoe ze met situaties omgaan en om de mens achter het uniform te leren kennen. Ik denk dat dit goed gelukt is komend seizoen. Arnhem is een stad met karakter en de agenten die daar werken, hebben echt liefde voor die plek. Ze willen er alles aan doen om de omgeving mooi en veilig te houden, ze willen misstanden aanpakken en bewoners helpen. Dat zie je meteen in de eerste aflevering al. Daarin zie je een man met psychische problemen die onder invloed op een dak is geklommen en met dakpannen gooit. Hij is niet alleen een gevaar voor zichzelf, maar ook voor anderen. Het is de kunst dat de politie in die chaos voor orde zorgt en die man veilig naar beneden loodst. Op de juiste manier. Niet te pittig. Misschien door te rekenen op saamhorigheid en buurtbewoners op hem in te laten praten. Agenten moeten altijd strategisch te werk gaan, de volgende keer moeten ze weer in die buurt zijn.

Je volgt en filmt de politie al jaren in actie op locatie. Zie je een trend? Ja. Tussen seizoen 1 (in 2019, red.) en nu zie ik dat het aantal verwarde personen enorm is gestegen. Ik merkte dat vorig jaar al in Den Haag. Nu zijn er nog weer meer mensen die niet de hulp krijgen die ze nodig hebben. Daardoor gaan ze steeds meer het verkeerde pad op en komen vervolgens met politie in aanraking. En agenten hebben natuurlijk ook maar beperkte middelen. Aan de andere kant zie ik een verharding richting hen. Dat is een beetje ontstaan tijdens de covid-periode waarin het vertrouwen in de overheid afnam. Ook het vertrouwen in de de politie daalt. Het is zaak om dat terug te winnen.

Recensent Angela de Jong vond dat je te veel op schoot zat bij de politie: je moet meer afstand houden. Wat vind je van die kritiek? Het is niet de column die deze aanleiding geeft, maar wat ik tijdens de opnamen soms zie gebeuren. Reacties op politieoptreden bijvoorbeeld. In gesprek gaan en blijven met burgers is heel belangrijk. Ook omdat, wat ik al eerder zei, een groeiend aantal mensen minder vertrouwen heeft in de politie. Dus dit aspect komt zeker aan bod. Verder kunnen we alleen filmen wat we tegenkomen en dat laten we zien dat je in Nederland ook interessante dingen kunt filmen. Maar ze begrijpen dat ik dit werk graag doe. Ook voor eventuele gevolgen na afloop ben ik niet bang. Er komen criminelen aan het woord, maar ik oordeel niet over hen. Een programma dat schuurt is sowieso niet mijn stiel, ik neem nooit een keihard standpunt in. Kijkers kunnen zelf hun mening vormen

Wat vind je van kritiek dat je soms op de rand van sensatie balanceert? Als je programma’s over gevoelige onderwerpen maakt, hoort kritiek erbij. Daar sta ik altijd voor open.

Lees verder in de VARAgids 41 vanaf bladzijde 10.