Interview met Diederik Ebbinge

Wij komen uit dezelfde contreien rond Baarn en Soestdijk. Ik herinner me jou als een behoorlijke wildebras in je schooltijd.

Ja, dat was ik, hè? Ik was een beetje een baasje, had eigenlijk alleen maar aandacht voor meisjes. Mijn ouders hadden hun echte opvoeding in mijn oudere broer en zus gestopt, waardoor ik vrij spel had en dat was eigenlijk heel prettig. Ik hield van feesten en uitgaan. Op mijn vijftiende mocht ik voor het eerst naar het café.

Onze illustere dorpskroeg PH. Op de dag dat ik daar voor het eerst naar toe ging, wilde ik natuurlijk niet laten merken dat ik nieuw was. Ik deed heel joviaal tegen stamgasten en strooide biertjes rond alsof ik er al jaren kwam. Dat vond ik een thrill. Toen ik net een uur binnen was met mijn vrienden, klapte plotseling de deur van het café open en zagen we een grote lange man met een Mexicaanse sombrero op zijn hoofd, die doodgemoedereerd aan de bar een biertje ging bestellen. Nou, dat was dus mijn vader. Dit was zijn gevoel voor humor. Ik schaamde me kapot, maar kon er ook wel om lachen.

Goed verhaal! Toen ik vijftig jaar werd heeft mijn echtgenote Roosmarijn mij getrakteerd op een trip down memory lane. Met vrienden maakte ik een wandeling door Baarn langs de adressen van allemaal vriendinnetjes die ik had gehad, tot we bij PH arriveerden, waar allemaal oude kroegvrienden op me wachtten. Op het hoogtepunt zwaaide plotseling de deur open en kwamen er twee jongens van een jaar of twaalf naar binnen met allebei een sombrero op hun hoofd. Dat waren dus mijn zoons.

Ook mooi. Wat wilde je eigenlijk worden in je jonge jaren? Helemaal niets. Ik had echt nergens interesse in. Uiteindelijk ging ik naar de meao in Amersfoort, waar ik twee keer ben blijven zitten en toen iets anders moest gaan doen. Ik zat altijd vanaf tien uur ’s ochtends met oude mannetjes in cafés te toepen voor geld. Hierna ging ik maar werken in het bedrijf van de vader van mijn toenmalige vriendinnetje. Met mijn ouders ging ik vaak naar cabaretiers in theater Singer in Laren en De Speeldoos in Baarn, ik vond het gewoon heerlijk om in een theater te zijn. Mijn vriendin liet me auditie doen voor de kleinkunstacademie, de huppeltjes- en dansjesschool zoals haar vader die smalend noemde.

En daar werd je zo waar aangenomen. Tot verbazing van velen. Je had in die tijd nog de Amerikaanse tv-serie Fame, over een theaterschool: wij waren Fame in praktijk. Ik vond de opleiding echt fantastisch! Het zou nu niet meer kunnen, alle leerlingen hadden een sleutel van de school, waardoor we er nachtenlang zaten, pianospelend, nummers makend, ijskasten opbrekend, ons helemaal klem zuipend. Maar we zorgden wel altijd dat we om 09.00 uur bij balletles zaten, want als je dat verzaakte was je de lul.

Balletles? Dat was het vak waaraan ik het allermeest heb gehad. Klassiek ballet was voor mij echt het einde. Ik kon leuk uit de hoek komen, maar mijn docenten zeiden: we zien alleen maar jouw hoofd spelen, alsof je lijf er maar een beetje bij bungelt. Door ballet leerde ik mijn hele lijf te gebruiken. Je lichaam is onderdeel van je instrument. Ik werd fysiek bewust. Natuurlijk maakten ze geen balletdanser van me, maar ik kwam er wel achter hoe je van je zwakte ook je kracht maken.

Je ontmoette op de opleiding Remko Vrijdag en Rutger de Bekker, met wie je de populaire cabaretgroep De Vliegende Panters oprichtte. Later maakten jullie ook twee seizoenen van de satirische tv-show Daar vliegende panters. Jullie bestonden dertien jaar en stopten op jullie hoogtepunt, tot verbazing van vele fans. In het begin was er een onstuimig enthousiasme en bij alles wat we deden, dachten we: lekker, wat gaan we hierna doen? Dan kwamen er steeds ideeën die we van onszelf moesten uitvoeren. Maar na een tijd belandden we op een punt dat we ons afvroegen: wat moeten we doen om onszelf te verbeteren? Hoe kunnen we onszelf opnieuw uitvinden? Toen we niet meer wisten hoe dat moest, was het tijd om te stoppen. Ik vind dat we dat op een goede manier hebben gedaan. We zijn nog steeds dikke vrienden en zien elkaar regelmatig. Ook werken we nog samen, zo maakte Rutger de muziek van Promenade.

Er wordt vaak gezegd: de humor die jullie toen brachten zou nu niet meer kunnen. Het voorlezen van Dikkie Dik met een zwaar Surinaams accent bijvoorbeeld. Die vraag wordt me voortdurend gesteld: zou je nu nog wel kunnen doen wat je toen deed? Het antwoord is ja, je kunt echt alles nog doen en zeggen. Persoonlijk zou ik dat nu niet meer maken omdat de tijd totaal anders is. Ik bedoel: waarom zou ik nog willen doen wat ik vroeger deed? Mensen die mopperen dat je niets meer mag en kan zeggen, spelen een verloren wedstrijd. Zij zijn kennelijk niet flexibel genoeg. Humoristen reageren op de tijd waarin ze leven, niet op de tijd waarin ze hebben geleefd of zouden willen leven. Je kunt natuurlijk blijven hangen in wat je ooit deed tot echt niemand je meer serieus neemt op een heel klein clubje blinde bewonderaars na, óf je kunt naar de tijd kijken waarin we leven en daarover proberen grappen te maken.

Lees verder in de VARAgids 8 vanaf bladzijde 8.