Logo VARAgids
De VARAgids online heeft uitgelichte artikelen, allerlei winacties, podcasts en het tv-overzicht.

Interview met Sergio Vyent

08-02-2021
  •  
leestijd 4 minuten
  •  
843 keer bekeken
  •  
Prepr_Afbeelding
Door Carolien Spaans
We kennen hem als onberispelijke gastheer in First dates. Maar zijn leven vóór zijn tv-debuut was allesbehalve onberispelijk.
Er circuleert een foto van Sergio op internet waarop hij – zichtbaar jonger – met een wurgslang om zijn nek en een ontblote torso strak in de camera kijkt. Onherkenbaar is hij, maar het is ook een beeld uit een ander leven, toen hij nog manager was van de roemruchte Amsterdamse horecagelegenheid de Supperclub. Daar kwam in de jaren 90 van de vorige eeuw iedereen die er toe deed, vooral uit de creatieve industrie. Wie er ooit is geweest zal het nooit vergeten, en wie er nooit is geweest: visualiseer een volstrekt witte ruimte, liggend eten, toonaangevende muziek, grensoverschrijdende acts en spectaculaire decors. Of zoals hij het zelf samenvat: ‘Het idee was om gasten uit hun comfortzone te halen en wij gaven ze alle tools om
voorbij hun eigen grenzen te gaan. We hebben bijvoorbeeld eens een Marilyn Manson-act gehad, inclusief dat soort muziek en stroboscopen, waarbij een echte lever uit een teddybeer werd gehaald. Sommige mensen liepen weg, die vonden het walgelijk.’ Daartussen liep Sergio tien jaar lang, met als neventaak juist het bewaken van die soepele grenzen. Dat hij nog in Utrecht woonde en ’s ochtends met de eerste (of tweede) trein naar huis moest, heeft hem ‘gered van een scene waarin je jezelf gemakkelijk kon verliezen’.

Had jij iets met die artistieke scene?
Ik ging zelf al vaak naar de iT en Roxy. En mijn ouders waren muzikant, dus ik ben er ook mee opgegroeid. Sowieso ben ik graag
in de buurt van creatieve mensen, omdat ik het interessant vind hoe hun hoofd werkt. Ik denk omdat ik zelf juist niet zo ben. Ik heb
wel ideeën, maar het lukt me niet die om te zetten in muziek of een
schilderij. Door met dat soort mensen om te gaan, kon – en kan
- ik er wel onderdeel van zijn.

Een groter contrast dan met het First dates-restaurant kan er niet
zijn. Sergio ontvangt tegenwoordig in maatpak doodgewone mensen – de grote kracht van het programma. Alleen het decor blijft waanzinnig, want ga er maar aan staan, daten met camera’s erbij; wat trouwens ook niet best is voor je comfortzone, maar dat terzijde. En hoewel de man zelf kan lachen om zijn nieuwe imago als liefdesexpert (‘Daarin neem ik mezelf niet serieus’), ziet hij eigenlijk niet heel veel verschil met vroeger: ‘Ik ben of doe niet anders dan wat ik eerder in de horeca deed. In beide gevallen heeft het te maken met mensenkennis, lichaamstaal, hoe mensen zich tot elkaar verhouden.'

Minus de slang en hete Sergioblik.
Grijnzend: Ja, dat wel.

En nu ben je een soort wandelende Valentijnskaart, want je
strooit in First dates met liefdeswijsheden. Google je die?

We halen ze eigenlijk overal vandaan. Vervolgens spreek ik met Sigrid, een van de eindredacteuren, in één ruk tachtig afleveringen in. Of eigenlijk 120, want dan hebben ze nog wat te kiezen. Zij zit voor me en vuurt ze op me af, ik herhaal wat ze zegt. En ik weet het,
sommige zijn heel cheesy, maar ik krijg heel veel berichten van mensen die de quotes fijn vinden en er ook echt iets aan hebben.

Met als gevolg dat je niet meer rustig in de supermarkt kunt
twijfelen tussen aardbeienyoghurt of een Mona-toetje, zonder
dat iemand je om liefdesadvies vraagt.

Precies. Of ze lopen langs en kijken wat ik in mijn karretje heb. Men heeft een bepaald beeld van me: open, toegankelijk, aardig. Dus dat is ook wat ze verwachten. Als ik niet lekker in mijn vel zit, moet ik dus eerst nadenken of ik wel naar buiten wil. Dat is voor het eerst in mijn leven, en raar. Maar goed, de mensen die me aanspreken doen dat met de beste bedoelingen.

Even terug naar net: je zei net dat jouw ouders muzikant waren. Uit wat voor nest kom jij?
Ik ben geboren in Amsterdam. De muziekwereld waarin ze in zaten was heftig. Disco-achtig, denk aan Spargo. Het waren de seventies, met alles wat daarbij hoort. Mijn vader was toen trouwens al uit beeld. En ik heb in een kindertehuis gezeten want het ging niet helemaal goed thuis. En later in een pleeggezin. Dus ja.

Vind je het vervelend om erover te praten?
Nee, ik ben wie ik ben. Het strookt alleen niet altijd helemaal met het beeld dat mensen van me hebben. Dat geeft niks. En het was niet allemaal erg, hè. Qua jeugd was het er een met pieken en dalen, maar de muziek en de sfeer van toen omarm ik. En ik snap ook dat je excessen nodig hebt om je creatieve geest te laten gaan.

Zelfs als je als kind heel andere behoeften hebt?
Zelfs dan. Het heeft me ook gevormd. Ik haal er de positieve dingen uit.

Maar een kindertehuis en pleegzorg klinkt niet heel prettig. 
Ik heb vroeg keuzes moeten maken Op mijn elfde besloot ik dat ik
niet meer in een kindertehuis wilde wonen. Toen ben ik weggelopen en heb ik me gemeld bij de Kinderbescherming in Eindhoven.

Och, knapie!
Er zit een soort overlevingsdrang in me. Gelukkig vond ik mezelf belangrijk genoeg om te zien wat goed voor me was. Via de Kinderbescherming kwam ik in een geweldig pleeggezin
terecht, bij Mien in Waalre. Ze had meerdere pleegkinderen en
ook eigen kinderen, ze was heel zorgzaam en liefdevol. Zij heeft
mijn normen en waarden bijgesteld over liefde, zorgen, er zijn
voor anderen. En mijn zus kon ook bij haar terecht. We waren
heel close.

Spreek jij je moeder nog?
Nee. Ze zoekt soms nog contact, maar dat hoofdstuk heb ik afgesloten.

Lees verder in VARAgids 7 vanaf pagina 10.

Meer over:

#artikelen
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.

Altijd op de hoogte blijven van het laatste nieuws?

Ontvang elke werkdag de beste kijktips met de Avondeditie-nieuwsbrief