Interview: Danny Vera

 

We kennen je van Voetbal Inside, voorheen Voetbal International, waar je sinds 2009 de muzikale begeleiding verzorgt met je band. Denk je er weleens over om daarmee te stoppen?
Soms schiet die gedachte door mijn hoofd, ja. Het afgelopen jaar deden we naast de maandag- en de vrijdagavond op televisie ook nog een theatertour en een clubtour. Als dan op die ene vrije avond De Wereld Draait Door nog eens belt, wordt het wel heel druk. Aan de andere kant ben ik erg blij met Voetbal Inside. Zolang het leuk is en zolang ze mij willen hebben, blijf ik het doen.

Toch zou het niet vreemd zijn als jij, als americanamuzikant, je na al die jaren eens wilde bevrijden van de associatie met een voetbalprogramma.
Inderdaad, televisie werkt stigmatiserend. Toch merk ik dat mensen inmiddels naar mijn optredens komen voor de muziek. Dat was een paar jaar geleden wel anders. Bovendien: Johan Derksen heeft mij die baan bij de televisie gegeven, en ik vind niet dat ik, nu ik succes heb, kan zeggen: de ballen en tot ziens. Ik blijf loyaal aan de mensen die er voor me waren toen het met mijn carrière minder ging.

Sterker, je hebt in interviews weleens gezegd: ‘Johan Derksen heeft mij gered.’ Was het echt zo erg?
Ik kreeg op mijn 24ste een platencontract bij Universal. Toen mijn plaat niet verkocht werd, zette Universal mij aan de kant. Daarna bleef ik optreden en albums uitbrengen, maar niemand kon mijn muziek goed plaatsen. Op mijn 32ste zei ik tegen mijn vrouw: we hebben nog 8000 euro op de bank, en ik wil graag naar Amerika om daar een plaat op te nemen. Dat heb ik gedaan. Terug ik Nederland zat ik met die plaat. Wat moest ik ermee doen? Toen bedacht ik een pr-stunt. Ik had gehoord dat Johan Derksen mijn muziek leuk vond. Hij had mijn eerste album – dat van Universal – gekregen van mijn toenmalige producer Rob van Donselaar. Ik vroeg Johan of hij in het boekje van mijn nieuwe plaat een voorwoord wilde schrijven: ‘Dit is zonde van je geld. Met vriendelijke groet, Johan Derksen.’ Dat leek mij grappig. Maar hij wilde dat niet doen. Hij is langsgekomen bij mij thuis en stak veren in mijn reet over een documentaire die ik gemaakt had in Nashville waar ik die nieuwe plaat had opgenomen. Twee weken later ontving ik een mailtje van hem. Dat hij een nieuw televisieprogramma ging maken waarvoor hij een band zocht. En dat hij, voordat RTL er weer een kutorkestje neerzette, de bal bij mij wilde neerleggen.

Daar begon de grote ommekeer?
Nou, de eerste drie jaar is het niemand opgevallen dat wij daar stonden, maar inderdaad: de belangstelling nam toe. Vanaf 2013 kwam het goed op gang. Ik had een jaar eerder bij platenmaatschappij Excelsior getekend, die flink werk maakte van de promotie van mijn plaat Distant Rumble. En als je bij Excelsior zit, denken veel mensen: misschien is die gast toch best goed. De grote bekendheid kwam met De Wereld Draait Door. Daar heb ik twee jaar geleden voor de rubriek ‘Guilty pleasures’ mijn versie gezongen van ‘All I wanna do is make love to you’ van Heart. Sinds die uitzending is het aantal boekingen heel erg toegenomen.

Zie je eigenlijk weleens collega’s aan het werk?
Het komt er niet van. Mijn schema is de laatste jaren zo vol dat ik op een vrije avond graag op de bank wil liggen. Als ik op een festival sta, pak ik nog weleens een optreden mee. Laatst speelde ik op Wantijpop in Dordrecht, geprogrammeerd tussen Douwe Bob en Di-rect in. Dat zijn allemaal vrienden van me, dus dan is het leuk om samen backstage te zijn, al is het maar voor even.

Je zesde studioalbum, The Outsider, verschijnt begin september. Heb je daarbij vanuit een bepaalde gedachte gewerkt?
Een album maken is bij mij geen groot ding. Ik sluit me niet op in een hok of zo. Voor mij is het simpel: ik schrijf liedjes, het hele jaar door, want dat vind ik het allerleukste. En als ik er een stuk of vijftien heb, ga ik de studio in om een plaat op te nemen. Dat is wat ik doe.