Insecure S02E01: Fijnzinnige en authentieke dialoog

Scenarist en actrice Issa Rae brak vorig jaar door – het leverde haar een Golden Globe-nominatie op - met de deels autobiografische HBO-serie Insecure. In het eerste seizoen van deze veelgeprezen tragikomedie, die zich afspeelt in Los Angeles, volgden we de beslommeringen van Issa (Issa Rae) en haar hartsvriendin Molly (Yvonne Orji): twee intelligente zwarte vrouwen die dagelijks aan hun huidskleur worden herinnerd. Issa werkt bij een non-profit organisatie waar ze wordt omringd door betweterige witte collega’s; Molly is een ijverige advocaat – en de enige Afro-Amerikaan bij haar firma.

In de slotaflevering zagen we hoe er een einde kwam aan de relatie tussen Issa en Lawrence (Jay Ellis). Dat was onoverkomelijk: Issa ging immers vreemd. Lawrence zijn inspanningen – de nietsnut had eindelijk een baan gevonden – waren voor niets geweest. In de eerste aflevering van het nieuwe seizoen zien we vervolgens een romantische reünie tussen de twee, of toch niet? Issa is aan het dagdromen tijdens een date. Dat krijg je als alle mannen waarmee ze afspreekt – ze komen voorbij in een geestige montage – telkens dezelfde sullige vragen stellen als: ‘Hoe kan iemand zoals jij nu single zijn?’

Intussen zien we hoe Molly een therapeut bezoekt. In een gesprek met Issa fulmineert ze hierover: ‘Dan wil ze dat ik mijn privéleven prijsgeef.’ Waarop Issa reageert: ‘Is dat niet júist de bedoeling?’ Zo’n tragikomische scene is exemplarisch voor de fijnzinnige en authentieke dialoog in Insecure, dikwijls begeleidt door een voortreffelijke soundtrack. Het lijkt erop dat het in het tweede seizoen dan ook meer draait om de bovengenoemde dynamiek tussen de personages, dan om de positie van de zwarte vrouw in de Amerikaanse samenleving – de evidente invalshoek van het eerste seizoen verdwijnt meer naar de achtergrond. Zo wordt de focus verlegd naar Lawrence die zich heeft laten verleiden tot een seksrelatie: zo’n affaire voor tijdens het weekend.

Niettemin passeren talloze raciale stereotypes de revue. Zoals wanneer een collega van Issa vraagt of het programma dat ze aanbieden aan een achterstandsschool (met veel Spaanstalige scholieren) niet cultureel specifieker moet zijn (lees: of ze de leerlingen niet moeten aanspreken op hun etniciteit). Of wanneer Molly tijdens een onschuldige borrel door een witte mannelijke collega wordt bevraagd: ‘Zeg waarom is er zoveel geweld in Chicago? Ligt het aan de kou?’ Waarmee natuurlijk wordt gedoeld op het bendegeweld; het zwarte geweld.

Tijdens zulke scènes worden Issa en Molly eraan herinnert dat er in Amerika twee leefwerelden bestaan. En dat zwarte vrouwen drie keer zo hard moeten werken (en dan nog steeds minder betaald krijgen). Issa en Molly ontpoppen zich evenwel in dit tweede seizoen wederom tot pioniers met grensoverschrijdende ambities. Hoewel ze bijkans twijfelen over de (zij)wegen die ze zo moedig inslaan. Die besluiteloosheid komt telkens terug in smaakvol gefilmde scènes, die worden ingeleid met treffende vogelvluchtperspectieven van Los Angeles. De stad wordt verbeeld als een schemergebied waar stereotypes leven bij de gratie van diegenen die ze overeind houden.