In Her Hands: meer reportage dan documentaire

Foto credits: Netflix

‘In dit land worden mensen die werken vanuit een eerlijkheid vermoord’, verzucht de moeder van Zarifa Ghafari. Ze heeft het onder meer over haar dochter, die op haar 26 e de jongste vrouw was die ooit burgemeester werd in Afghanistan in het plaatsje Maidan Wardak, nabij de hoofdstad Kaboel. Ghafari (1994) wil in haar beleid – ze werd in 2018 aangesteld door de toenmalige president Ashraf Ghani – de nadruk leggen op meisjesonderwijs. Tegen het zere been van de taliban, de beweging die rond de tijd waarin In Her Hands werd gefilmd het niemandsland tussen Maidan Wardak en Kaboel controleerde.

In de film is te zien hoe Ghafari – die in Kaboel blijft wonen – dagelijks met haar bewapende bodyguard door dit gebied heen moet rijden, met gevaar voor eigen leven. Zodat ze haar werk kan doen. In Her Hands is dan ook een onomwonden portret van een heldin die vecht tegen de bierkaai – wie de situatie in Afghanistan op de voet volgt, weet dat de Taliban het hele land intussen weer heeft veroverd. Ghafari bivakkeert intussen sinds augustus 2021 met een groot deel van haar familie als vluchteling in het Duitse Bonn.

In de film is de opmaat naar haar vlucht te zien, ook vanuit het perspectief van talibanstrijders, die logischerwijs Ghafari’s bloed wel kunnen drinken – drie keer wordt er een aanslag op haar gepleegd. Dat filmmakers Tamana Ayazi en Marcel Mettelsiefen zo dicht bij de taliban mochten filmen is op zich opzienbarend. Maar dat Mettelsiefen eerder reportages maakte voor het Amerikaanse nieuwsprogramma Frontline is ook te zien. In Her Hands is in dat opzicht vooral een journalistiek werk en niet per se een documentaire. Bovendien vervallen de makers in clichés en kunnen ze de verleiding niet weerstaan om sentimentele muziek onder scènes te plakken.

Ghafari had in die zin misschien een krachtigere film verdiend.