In gesprek met oud-politiek duider van het Journaal, Ron Fresen

Na zijn vertrek bij het Journaal is de Den Haagduider drukker dan ooit. Met duiden én met zijn (klein)kinderen. ‘“Opa, opa!” Heel erg week word ik daarvan.

Ron, met al jouw kennis en kunde: wat moeten we stemmen de 29ste?
Dat ga ik niet zeggen. Of nou, ik wil er wel dit over kwijt: de strijd gaat tussen democratische en minder democratische partijen, tussen de probleemoplossers en ruziemakers. Ik zou zeggen: sta dan aan de goede kant. Daar komen best een paar partijen voor in aanmerking.

Word die vraag jou niet continu gesteld door Jan, alleman, kennissen en vrienden?
Ik zou tekenen voor een bekende die door en door geïnformeerd is. Dat gebeurt zelden, want ze weten dat ik niks zeg. Al verandert dat wel nu ik geen formele functie meer heb bij het Journaal, ik kan me wat vrijer uitlaten. Dat wil ik ook, want het gaat niet goed met de politiek en de democratie Twee jaar geleden was ik nog heel terughoudend als ik werd gevraagd voor talkshows – en dat gebeurde veel, ik kan je hele rijen appjes laten zien. Nu zeg ik vaker ja.

Ben je toch meer met de politiek bezig dan je na jouw vertrek bij de NOS had gedacht?
Ja. Jaaa. Het is toch een soort verslaving. In het begin was ik redelijk snel afgekickt, maar blijkbaar kom je er nooit helemaal vanaf. Niet zozeer meer dat 24/7-gevoel en er continu bovenop zitten, maar het blijft trekken om alles te volgen.

Zit je dan ook veel op je telefoon?
Mijn vrouw Anneke vindt van wel. Maar ik leg hem ook af en toe weg en soms neem ik ’m niet eens mee als we ergens naartoe gaan. We hebben bijvoorbeeld de afspraak dat we in een restaurant niet op onze telefoons kijken, behalve als er iets dringends is of als de kinderen bellen. Dan zitten we om ons heen te kijken hoe anderen wel alleen maar op hun scherm zitten te kijken. Anneke wijst me daar ook op.

Heb je in de jaren als politiek verslaggever weleens last gehad van de vereiste om neutraal te zijn?
Nee.

Maar af en toe moet je toch iets gezien of gehoord hebben waardoor je ontplofte?
Ik haal maar weer even mijn vrouw erbij, die vroeg soms: ‘Maar wat vínd je daar nou van?’ Ik zei: ‘Niet zoveel’. ‘Hoe kan dat nou?!’ Het is toch een soort professionaliteit die je ontwikkelt. Je leert dat er altijd meerdere kanten aan een verhaal zitten, iets is nooit alleen maar goed of fout. De schakeringen ertussen zijn ook belangrijk en die moet je allemaal op je netvlies krijgen om een verhaal goed te kunnen vertellen. Je raakt door en door getraind om alles zo neutraal en objectief mogelijk te brengen.

En dat is ook goed, maar Ron: je bent toch ook een méns, met emoties?
Absoluut, en toch is die eigen mening bij mij volledig weg geneutraliseerd. Ik kijk weleens naar een voetbalscheidsrechter en denk dan: zou hij met de ene club nou meer hebben dan met de andere, of die speler leuker vinden dan die? Maar ook hij heeft geleerd de wedstrijd professioneel te fluiten, met als belangrijkste houvast de spelregels – en bij twijfel kan hij een VAR inschakelen. Ik denk dat een verslaggever dat in zekere zin ook doet. Het gaat om de feiten, en daar kun je altijd naar terugkeren als er emotie in het spel is. Feiten zijn de basis van het verhaal.

Hm.
Misschien lukt me dat ook goed omdat ik een weegschaal ben, dat ik…’

Ho, ben je thuis in de astrologie?!
Nee, maar ik weet wel dat een weegschaal altijd de middenweg probeert te bewandelen en zoekt naar de balans. Van die eigenschap heb ik profijt gehad in mijn werk – al weet ik niet of ik dat nu nog zo goed zou kunnen. De situatie is erg extreem geworden. Ik zei een paar jaar geleden al dat de politiek ziek was en er geen dokter in de zaal was.

Tegenwoordig zeg je: ‘De politiek is niet te harden’.
Dat vind ik ook.

Ben je weleens gevraagd als columnist?
Nee, en dat zou ik ook niet doen, want ik ben een duider.

Dit interview, ga dan in je Feyenoord-shirt!
Zéker niet.

Wil je wel hardop zeggen waar je je als vader en grootvader druk om maakt?
Nou, bij mijn kinderen heb ik het minder, die redden zich wel. Maar mijn kleinkinderen – die zijn pas 4, 2 en 0, plus nog eentje op komst – gaan met een beetje geluk de 22ste eeuw halen. Als je ziet hoe slecht de zaken er nu voor staan, wat gaat er in die tachtig jaar dan nog gebeuren? Met de klimaatverandering, maar ook met de het klimaat in de samenleving. Verharding, agressie, intolerantie en een opwarmende aarde: over die immateriële dingen maak ik me zorgen.

Jij bent precies hetzelfde als mijn ouders: als hun kind denk ik dat ze op de eerste plaats van mij houden en zich druk om mij maken, maar ze zijn meer bezig met hun kleinkinderen. Dat is heel kwetsend voor ons.
Hahaha, oké, dan trek ik mijn woorden in. Nee, wat ik bedoel: mijn kinderen zijn hun onschuld al kwijt en hebben hun leven op de rit. Maar die kleintjes hebben nog zo’n zuiverheid en onschuld, in álles. Dat is prachtig om te zien, maar roept ook het gevoel op: hoe gaat dit verder?

Lees verder in VARAgids 43. Vanaf dinsdag 21 oktober 2025 op de mat, in de winkel en in de app. Nog geen abonnee?