Zomerkijktip ☀️ Ibiza: standaard romkom-materiaal met hart en pit

‘Sommige mensen landen op de maan, andere genezen ziektes, jij gaat deze DJ overwinnen!’

Dames en heren: het verhaal van de nieuwe Netflix-komedie Ibiza in een notendop. Toch kan je het Harper (Gillian Jacobs, Community , Love ) niet heel kwalijk nemen. Harpers werk voor een PR-bedrijf maakt haar doodongelukkig. Iets dat niets te maken heeft met het werk zelf, maar met haar toverkol van een baas Sarah (Michaela Watkins) – die de vreselijke bazen uit Horrible Bosses met gemak naar de kroon steekt. Sarah stuurt Harper naar Barcelona om een nieuwe cliënt te strikken. Niet vanwege Harpers professionele capaciteiten, maar omdat ze denkt dat Harpers ‘energie’ (lees: vagina) de Spaanse heren wel aan zal spreken.

De arme meid heeft wel een opsteker verdiend. Al neigt het achternareizen van een leuke DJ (Richard ‘Robb Stark’ Madden) naar Ibiza na een gesprek van slechts vijf minuten wel een beetje naar het gedrag van een stalker. Aan de andere kant: deze activiteiten zijn nog altijd minder verontrustend dan die van bijvoorbeeld Meg Ryan in Sleepless in Seattle , die een privédetective inhuurt om een man (Tom Hanks) van wie ze alleen de stem heeft gehoord op te sporen, om hem vervolgens vanaf de andere kant van de straat te begluren. En dat werd eveneens geadverteerd als romantische komedie.

Het verhaal heeft hier zeer weinig om het lijf. Natuurlijk zijn deze twee bovenmatig knappe jonge mensen voor elkaar voorbestemd. Het werkgedeelte van de werkreis is voor Harper en de makers van de film van ondergeschikt belang, zeker met zulke goedgelovige Spaanse cliënten en zo’n asociale en onprofessionele werkgever, die kennelijk vindt dat het uitkafferen van een werknemer in het bijzijn van potentiële nieuwe klanten getuigt van goed zakelijk instinct.

Toch is de film een stuk vermakelijker dan hij had hoeven zijn. Voor een groot deel is dat te danken aan de cast en dan vooral aan Gillian Jacobs als Harper en Phoebe Robinson ( Two Dope Queens ) en Vanessa Bayer ( Trainwreck ) als haar twee beste maatjes Leah en Nikki, die zichzelf ook maar voor deze werktrip hebben uitgenodigd. Leah en Nikki zijn grofgebekt, hitsig en niet altijd even toerekeningsvatbaar, maar wanneer het erop aankomt blijken ze echter wel betrouwbare vrienden. De stuntelende Richard Madden – in zijn natuurlijke Schotse accent – heeft in kleine doses zelfs wel wat weg van Hugh Grant.

Maar ook het script van Lauryn Kahn geeft het redelijk standaard romkom-materiaal net wat meer hart en pit. De situaties waar de drie vriendinnen in verzeild raken zijn over de top, maar wel herkenbaar, zoals de scène waarin Leah, de minst beschonken van het stel, de andere twee meiden mee uit het stadspaleis van een Spaanse superster (Jordi Mollà) en richting hun hotel moet zien te manoeuvreren. Of die waarin Nikki, kijkend naar de zonsondergang op Ibiza, opgetogen verzucht: ‘En we maken geeneens foto’s! We zitten zó in het moment!’

Ibiza bevat sowieso veel fijne quotes. Een schrijfster die zowel uitspraken als ‘Ik heb nooit eerder iemand zoals jij ontmoet. Want als dat wel zo zou zijn, dan zou ik ervoor zorgen dat ik nooit het contact zou verliezen’ en ‘Trek die lullen uit je oren en stop ze terug in je mond, zodat je kan horen wat ik te zeggen heb!’ in één film weet te verenigen verdient in ieder geval bonuspunten.