I Used to Be Famous: faam maakt (toch niet) gelukkig

I Used to Be Famous is een film over hoe beroemdheid ineens over kan zijn. Denk bijvoorbeeld aan het duo Wham!: George Michael werd een superster; Andrew Ridgeley raakte in de vergetelheid. Acteur Ed Skrein – onder meer bekend als de bad guy uit Deadpool (2016) – speelt Vince, een muzikant die 20 jaar eerder furore maakte met een boyband, maar tegenwoordig door de straten van Londen leurt met een improvisatorisch wagentje met daarop zijn keyboard. Met lede ogen ziet hij aan hoe zijn voormalig bandgenoot wel succes geniet. Later in de film blijkt natuurlijk dat succes soms ook betekent dat je water bij de wijn doet, en daar is Vince niet van.

De rouwdouwer ontmoet vervolgens, wanneer hij aan het repeteren is op een Londens pleintje, een autistische jongen (Leo Long speelt Stevie) met drumtalent. De jongen begint stiekem mee te tikken, terwijl Vince ouwehoert op zijn synthesizer. Eerst vindt de beroemdheid van weleer dat vervelend – zo gaat dat immers in dat soort scènes met enigszins zelfingenomen types – maar al snel ziet hij een uitstekende drummer voor zich. De rest van de film laat zich wel raden, zoals dat gewoonlijk het geval is bij feelgoodfilms. Na een aantal tegenslagen en de ontmaskering dat Vince een opportunist is – goh – culmineert de film in een optreden.

Vince heeft zijn protegé geleerd te genieten van het leven, zich echt open te stellen voor de muziek. Hoewel Stevie’s moeder (Eleanor Matsuura speelt Amber) aanvankelijk sceptisch is, ziet ze ook wat Vince in haar zoon losmaakt. De boodschap van I Used to Be Famous is dan ook zoiets als: faam maakt niet gelukkig én mensen met beperkingen kunnen ook excelleren. Tja, feelgoodfilms moeten het ook vaak hebben van open deuren. Maar is I Used to Be Famous naast feelgood ook een good film? Laten we stellen dat Skrein – die het type ruwe bolster, blanke pit speelt – een voorspelbaar verhaal op een eigenzinnige manier kleur geeft.