I Am a Killer S04E01: een berouwvolle moordenaar

Foto credit: Netflix

Afleveringen van I Am a Killer draaien vrijwel altijd om twee zaken: de moordenaar die voor de camera zijn daad toelicht en de nabestaanden die hun zegje doen. De openingsaflevering van het vierde seizoen draait om Beverly Crowl: een 69-jarige oud-politiereceptioniste die in 2010 wordt vermoord door de dan 25-jarige Anthony Standifer. Standifer is een van de 135.000 veroordeelde moordenaars die momenteel in de Amerikaanse gevangenissen verblijven. Daarvan zat 1 op de 4 ooit in een pleegtehuis. Ook Standifer heeft een slechte jeugd, met een gewelddadige vader en een aan drugs verslaafde moeder.

Rustig en gedecideerd vertelt hij hoe het voor hem van kwaad tot erger ging. Totdat zijn broer werd vermoord en hij letterlijk nergens om gaf. Als hij op een dag op het verkeerde adres inbreekt en stuit op Crowl, dan denkt hij maar een ding: ik ben voorwaardelijk vrij en wil niet meer de bak in. Dus schiet hij haar in haar gezicht. Standifer vertelt het als de dag van gisteren. Hij is het evident niet vergeten. Crowls nabestaanden evenmin: zij vertellen over de leegte die nadien in hun levens ontstond. Het gemis is ondraaglijk.

Aan het einde van de aflevering keert Standifer weer terug. Om kritiek te pareren. Is het wel verstandig van hem geweest om veel van zijn gedragingen af te schuiven op zijn opvoeding? Nee, zegt hij. Maar hij heeft ook geen verklaring ‘die wel aannemelijk klinkt’. Een rechercheur van toen schetst de gedetineerde dan ook als een koelbloedige psychopaat. Toch lijkt het alsof er iets in Standifer is veranderd na 12 jaar achter de tralies. Hij klinkt lucide, berouwvol. Dat er aan het einde van de aflevering in beeld komt dat hij pas in 2055 kans maakt om vrij te komen, als hij 70 jaar oud is, is ronduit meelijwekkend.

Misschien is dat de onderliggende boodschap van I Am a Killer ? Hoe hard moet je iemand straffen? Maar wie de nabestaanden aanhoort begrijpt ook dat die straf niet al te laag mag zijn. Knap van de serie is dat die twee kampen aan het woord komen vrijwel zonder inhoudsloze verwijten. Dat komt natuurlijk omdat de eigenlijke dader het Amerikaanse rechtssysteem is.