Hotel Portofino S01: verborgen verlangens aan de Italiaanse Riviera

Foto credits: Eagle Eye Drama

Televisiemakers kunnen veel kanten op met een hotel vol gasten, die elk hun eigen geheimen, verlangens of bagage bij zich hebben. Zet een neurotische, egocentrische hotelmanager aan het roer en je krijgt Fawlty Towers , een van de beste televisiekomedies ooit gemaakt. Laat een moord plaatsvinden en je bevindt je in een detective van Agatha Christie. Het intrigerende Hotel Portofino , ook integraal te zien op NPO Start, ontvouwt zich op zijn beurt tot een soort kruising tussen The White Lotus en Downton Abbey.

De welgestelde Bella Ainsworth (Natascha McElhone) en haar echtgenoot Cecil (Mark Umbers) openen eind jaren twintig een luxe uitspanning op een pittoresk schiereiland aan de Italiaanse Riviera. Zij maken zich op voor de eerste zomer vol gasten in de zonovergoten droomvilla, die zij na drie jaar hard werken eindelijk kunnen openen. Maar al snel openbaren zich scheurtjes in de perfecte idylle die de gasten - een wonderlijk melange van oud geld, Italiaanse hotemetoten en Britse familieleden - proberen op te houden.

Zoon en oorlogsveteraan Lucian Ainsworth (Oliver Dench) probeert zich te schikken in het huwelijk dat zijn ouders hebben gearrangeerd met de welgestelde Rose, zijn beste vriend Anish (Assad Zaman) worstelt met zijn gevoelens voor mannen, en Cecil ziet in de malafide Amerikaanse kunsthandelaar Turner een uitweg voor zijn gokschulden. Gaandeweg de zes afleveringen die het eerste seizoen telt, gaan ook de donkere wolken van het opkomende fascisme in Italië een steeds grotere rol spelen.

Vooral deze dreiging blijkt een slimme zet om de verder mierzoete soap vol idyllische shots van de azuurblauwe zee en lokale marktjes van een meer urgente lading te voorzien. Langzaam maar zeker wordt het contrast tussen de grimmige Italiaanse realiteit en de enclave van verdraagzaamheid en tolerantie van Mrs. Bella steeds groter - het is lastig om in deze boodschap geen parallellen met de hedendaagse polarisatie te zien.

Hotel Portofino weet op een slimme manier allerlei bekende ingrediënten in een smeltkroes te stoppen en er iets nieuws van te maken dat op de meeste fronten overtuigt. Voor de art direction zijn kosten noch moeite gespaard. En het is een verademing om de meeste Italiaanse acteurs daadwerkelijk Italiaans met elkaar te horen spreken. Tegelijkertijd wil de serie in haar zoektocht naar een eigen identiteit ook te veel tegelijk zijn en worden sommige subplotjes - vooral met lokale bijpersonages - wel erg afgeraffeld.

Of hebben de makers hun kruit droog gehouden voor het tweede seizoen dat inmiddels is aangekondigd? In de wellicht wat gekunstelde finale worden genoeg intrigerende nieuwe dobbertjes uitgegooid om ons reikhalzend naar het vervolg uit te doen kijken.