Herinneringen aan de onvergetelijke film The bleu lagoon

u zou het allemaal niet meer mogen, en het was beter geweest als het in 1980 ook niet toegestaan was geweest, want het bekijken van The blue lagoon heeft mij getekend voor het leven. Of in ieder geval tijdens mijn puberteit, rond mijn vijftiende, in 1995. De film was toen al jaren uit, maar tierde nog steeds welig. Vijftien jaar is geen handig moment om getekend te worden door overrompelende romantische beelden die op geen enkele manier met de realiteit overeenkomen.

Nu, in 2020, is de trailer al genoeg om te beseffen wat een onzin het verhaal is, en hoe lachwekkend. Een jongen en meisje zitten op een schip, het schip zinkt, zij spoelen aan op een Bounty-eiland, en de National Geographic-stem vertelt ons wat er gaat gebeuren: ‘The boy and the girl grew strong and tall and beautiful.’Strong and beautiful indeed, want de hoofdrolspelers waren Brooke Shields en Christopher Atkins, al vond ik toen, en ook nu, haar aanzienlijk knapper dan hem, met zijn domme witte krullen.

Maar ook dat was niet per se handig voor mijn puberzelf: als rolmodel de 14-jarige (op deze leeftijd kom ik zo terug) Brooke nemen, met haar smaragden ogen, haar bizar lange golvende bruine haar, en haar idioot goeie figuur dat vaak slechts bedekt werd door één lendendoekje. (Haar haren bedekten haar borsten. Net.)

Zo zou je moeten zijn, en zo zou liefde moeten zijn: dat je met een superknappe leeftijdsgenoot strandt op een tropisch eiland, en natuurlijkerwijs wordt overvallen door wederzijdse, tegelijk opkomende zware lustgevoelens. ‘I feel so funny in my stomach.’ ‘Me too.’ En dat je vervolgens in elke lagune en waterval die het eiland rijk is, de perfect georkestreerde liefde bedrijft, waarna een liefdesbaby wordt geboren.

Het vreemde aan de film is dat hij zwaar ingehaald is door de tijd, maar toch als blauwprint lijkt te blijven dienen voor het ideaal van ‘natural looooove’ zoals de voice-over ronkt. Over dat inhalen van de tijd: we zouden nu de op het eiland levende inheemse stam niet meer durven te omschrijven als ‘dark and sinister’ en ze wegzetten als een stel wilden met hakbijlen. Ook zouden we, althans, dat hoop ik, een meisje van 14 niet constant in haar bijna blote borsten door het beeld laten lopen, vele seksscènes laten opnemen, en eigenlijk in een soft pornofilm laten spelen.
Maar het gekke is, toen ik het shot zag van Brooke en Christopher, over het strand slenterend, met hun blonde baby op de schouders, deed dat me denken aan ongeveer alle Instagramfoto’s van alle grote influencers van nu.

Palmstrand, check, perfecte mensen, check, perfecte baby, check. Geen aftandse palmboom in zicht, het haar (op wonderlijke wijze, want geen kapper te bekennen) subliem gecoiffeerd, de zee blauw, de zon stralend.

Het zou me niets verbazen als de iconische beelden uit The blue lagoon nog steeds mensen beïn- vloeden die hem niet eens hebben gezien, omdat we door deze film nu al driekwart eeuw denken dat je alleen met je blote voeten op het strand, in een witte zelfgehaakte kanten bikini, de meest romanti- sche liefde kunt beleven.

Al kwam over die hele eiland-idylle vele jaren later natuurlijk wel Expeditie Robinson heen, dat ons toonde hoe mensen zich werkelijk gedragen als ze op een onbewoond eiland zitten met weinig te eten. Ze hebben nooit seks. En des te meer ruzie. Maar dat wisten we in 1980 nog niet.

Lees meer in VARAgids 26-27 vanaf pagina 46.